Βλέπετε 1–36 από 38 αποτελέσματαSorted by latest
Αρχαιολογική – ανθρωπολογική – γενετική – γλωσσολογική μελέτη
Το βιβλίο αυτό αποτελεί ένα ερευνητικό συγγραφικό εγχείρημα διεπιστημονικής προσέγγισης στο θέμα του προσδιορισμού των απαρχών της εμφάνισης των Ελλήνων και της γλώσσας τους, που όπως είναι γνωστό είναι ενσωματωμένο στο ευρύτερο και περίπλοκο ινδοευρωπαϊκό πρόβλημα.
Η συμβατική θέση των σύγχρονων κυρίως φιλολόγων και ακαδημαϊκών υποστηρίζει πως το μυθιστόρημα είναι προϊόν τού XVIII αιώνα, με πρωτοπόρους τούς Daniel Defoe, Samuel Richardson και Henry Fielding. Οποιοδήποτε προγενέστερο εκτενές λογοτεχνικό έργο σε πεζό λόγο δεν είναι τίποτε περισσότερο από αισθηματική μυθοπλασία (romance) και δεν υπακούει στα σύγχρονα κριτήρια που ορίζουν το μυθιστόρημα. Η άποψη αυτή ίσως καλύπτει κάποια έργα γραμμένα για μία σχετικά νέα, ταχύτατα διογκούμενη και κυρίαρχη μεσαία τάξη της νεότερης εποχής, η οποία αναδύεται μετά την Αναγέννηση, γεγονός που υποχρεώνει ορισμένους συγγραφείς να προσφεύγουν σε λογοτεχνικά σχήματα τα οποία χαρακτηρίζονται με τον γενικό όρο ρεαλισμός. Όμως η παράδοση της συγγραφής εκτενών μυθιστοριών με περίπλοκη πλοκή, ιδιαίτερα αναπτυγμένους και εξελιγμένους λογοτεχνικά χαρακτήρες και προσεγμένη δομή είναι τουλάχιστον κατά δεκαπέντε αιώνες αρχαιότερη από την εποχή της εμφάνισής τους.
Το βιβλίο αυτό χωρίζεται σε δύο μέρη. Στο 1ο γίνεται μία γενική διαχρονική προσέγγιση των ελληνικών επιτευγμάτων όλων των εποχών (Αρχαίας, Ελληνιστικής, Ύστερης Αρχαιότητος, Βυζαντινής και Νεώτερης, έως και .το 1ο ήμισυ του. 20ου αι.) στον τομέα της λογοτεχνίας, της ρητορικής, της ιστοριογραφίας, της φιλοσοφίας, της φιλολογίας, της επιστήμης, κάνοντας αναφορά μόνο στους κορυφαίους εκπροσώπους των ανωτέρω τομέων και στα σωζόμενα αντιπροσωπευτικά τους έργα, στο δε 2ο μία ανάπτυξη επί μέρους θεμάτων, που άπτονται της διαχρονικής Πνευματικής Κληρονομιάς μας.
Επιτέλους κυκλοφορεί στην ελληνική το έργο που πολλοί Έλληνες αναγνώστες ήθελαν να διαβάσουν τις τελευταίες δεκαετίες. Ένα έργο το οποίο δίδει μιαν άλλη εξήγηση για την Οδύσσεια, που θέλει τον Οδυσσέα να ταξιδεύει στην αμερικανική ήπειρο. Μία συγκριτική μελέτη ανάμεσα στις αρχαίες πηγές (κυρίως στην Οδύσσεια) και στα φυσικά φαινόμενα της αμερικανικής ηπείρου, τα οποία η συγγραφεύς περιγράφει με σαφήνεια και ακρίβεια και που η περιγραφή της συμπίπτει με εκείνη του Ομήρου…
Σε τούτο το έργο – έρευνα προσπάθησα να ερευνήσω, ν’ αναδείξω, να καταγράψω και να ερμηνεύσω ένα τεράστιο ερευνητικό, επιστημονικό και ιστορικό υλικό, με σκοπό ν’ αποδείξω ότι ο θρηλούμενος “Ελληνορωμαϊκός Πολιτισμός” είναι ψευδεπίγραφος και ανιστόρητος αφού ο Ρωμαϊκός Πολιτισμός είναι γέννημα του αρχαιοελληνικού και ελληνιστικού.
Σύσσωμος η ευρωπαϊκή ιστοριογραφία, των λατίνων συγγραφέων μη εξαιρουμένων, αναδεικνύει, καταγράφει και επισημαίνει το προβάδισμα του αρχαιοελληνικού πολιτισμού σ’ όλους τους τομείς του ανθρωπίνου πνεύματος.
Η ιερή αγανάκτηση για την πρόταση της επιτρόπου της Ελλάδος στην Ευρωπαϊκή Ένωση κ. Διαμαντοπούλου, να καθιερωθεί η αγγλική ως δεύτερη επίσημη γλώσσα της Ελλάδας, υπήρξε η αφορμή της συγγραφής αυτού του βιβλίου. Η επιστημονική ακρίβεια των χρησιμοποιούμενων επιχειρημάτων είναι αυτή που το χαρακτηρίζει. Μέσα από το υπέροχο ταξίδι στην ελληνική γλώσσα, που κάνουμε με οδηγό τον καθηγητή Φιλολογίας και ιστορικό ερευνητή κ. Αντώνιο Αντωνάκο, γνωρίζουμε τις μοναδικές ιδιότητές της και κατανοούμε διάφορα σημαντικά γλωσσικά φαινόμενα, τα οποία σε πολλές περιπτώσεις ή ήταν άγνωστα ή περνούσαν απαρατήρητα. Είναι ένα χρήσιμο πνευματικό πολεμοφόδιο για τα όπλα που πρέπει να χρησιμοποιηθούν εναντίον των δολιοφθορέων της ελληνικής γλώσσας. Είναι απαραίτητο στον μαθητή, τον φοιτητή, τον δάσκαλο, τον καθηγητή αλλά και σε κάθε έλληνα που θέλει να γνωρίζει την υπεροχή και την μοναδικότητα της γλώσσας που κληρονόμησε . . . Της ελληνικής αυδής…
Σύντομη εισαγωγή, ιδανική για να μυήσει τον σύγχρονο αναγνώστη στον λαμπερό κόσμο των μύθων της κλασικής αρχαιότητας. Οι Ολύμπιοι Θεοί και η απρόβλεπτη, εκκεντρική συμπεριφορά τους. Οι θρυλικοί ήρωες από τον Ηρακλή και τους δώδεκα άθλους του, έως τον Θησέα που σκότωσε το Μινώταυρο και τους γενναίους του Τρωικού πολέμου. Τα ταξίδια του Οδυσσέα, του Ιάσονα και του Αινεία και οι φοβερές μάγισσες όπως η Κίρκη και η Μήδεια. Τα τρομακτικά τέρατα όπως η Λερναία Ύδρα, η Σφίγγα και ο Κέρβερος ο φρουρός του κάτω κόσμου. Ένα ετερόκλητο πλήθος μαγικών πλασμάτων, νύμφες, κένταυροι, σάτυροι και Νηρηίδες. Το βιβλίο περιλαμβάνει κατατοπιστικές περιγραφές για τη διαρκή και πολύμορφη εμφάνιση των μύθων στις τέχνες, στη γλώσσα και στην λαϊκή κουλτούρα και πλούσια εικονογράφηση από αρχαίες και μεταγενέστερες πηγές.
Το πρωτότυπο κείμενο της αρχικής έκδοσης, μαζί με μεταφορά της στη σύγχρονη ελληνική γλώσσα, καθιστά την κλασική αυτή μελέτη προσιτή σε όσους δεν έχουν απόλυτη εξοικείωση με την καθαρεύουσα.
Στην περιεκτικότατη αυτή μελέτη ο συγγραφέας δίνει μια ολοκληρωμένη εικόνα των Μυστηρίων, στηριγμένος σε πληθώρα αρχαίων μαρτυριών.
Η παρούσα έκδοση προσθέτει τις παραπομπές και τη νεοελληνική μετάφραση των αρχαίων κειμένων, καθώς έλειπαν από το πρωτότυπο κείμενο της μελέτης.
Μια εξαιρετική εισαγωγή στην πόλιν, ή την αρχαία ελληνική πόλη-κράτος, η οποία εκθέτει και σχολιάζει τα πλέον πρόσφατα πορίσματα της έρευνας. Στο βιβλίο αναλύεται η αρχαία ελληνική πόλις ως ένας από τους πολιτισμούς πόλεως κράτους και συγκρίνεται με άλλες πόλεις-κράτη στην παγκόσμια ιστορία. Ο συγγραφέας δεν εστιάζεται αποκλειστικά στην Αθήνα και στη Σπάρτη, αλλά εξετάζει συνολικότερα τις 1.000 περίπου πόλεις που έχουν μέχρι τώρα ταυτοποιηθεί.
Ο τόμος αποτελεί ένα πολύτιμο εγχειρίδιο και έναν μοναδικό στα ελληνικά γράμματα ολοκληρωμένο οδηγό γύρω από τη ζωή και το έργο του Πλάτωνα, αλλά και γύρω από την επίδρασή του στη μεταγενέστερη φιλοσοφική σκέψη μέχρι σήμερα. Γραμμένο από μια πλειάδα ειδικών μελετητών, προσφέρει μια εμπεριστατωμένη και διεισδυτική εποπτεία όλων των γνωστικών πεδίων της σκέψης του Πλάτωνα (Οντολογία, Λογική, Γνωσιοθεωρία, Ψυχολογία, Ηθική και Πολιτική Φιλοσοφία, Κοσμολογία, Θεολογία, Παιδαγωγική, Αισθητική κ.ά.), την εντάσσει με ακρίβεια στα ιστορικοφιλοσοφικά της συμφραζόμενα, αναλύει σε βάθος όλες τις θεμελιώδεις έννοιες της διδασκαλίας του, ενώ λαμβάνει υπόψιν όχι μόνο το φιλοσοφικό, αλλά και το λογοτεχνικό ειδικό βάρος του πλατωνικού έργου.
Στην επίτομη αυτή έκδοση του Πανεπιστημίου Yale, ο Τόμας Μάρτιν ξαναζωντανεύει τον ελληνικό πολιτισμό, από τη Νεολιθική εποχή μέχρι τους Ελληνιστικούς χρόνους. Εστιάζοντας στην ανάπτυξη των πόλεων-κρατών και στην κοινωνία και την κουλτούρα της Αθήνας του Χρυσού Αιώνα, ενσωματώνει την πολιτική, στρατιωτική, κοινωνική και πολιτισμική ιστορία σε ένα βιβλίο που θα γοητεύσει τους μελετητές και το ευρύ αναγνωστικό κοινό.
Ο τόμος “Αρχαία ελληνική και ρωμαϊκή κωμωδία-43 Μελέτες” αποτελεί την πρώτη ολοκληρωμένη εισαγωγή και ταυτόχρονα ένα έργο αναφοράς για τη μελέτη της αρχαίας κωμωδίας. Από τη γέννηση της κωμωδίας στην Ελλάδα μέχρι το τέλος της στη Ρώμη, από την ελληνιστική διάδοση των παραστάσεων κωμωδίας μετά τον θάνατο του Μενάνδρου μέχρι τη συμποτική, καλλιτεχνική, φιλολογική και λογοτεχνική πρόσληψη της κωμωδίας στην ύστερη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, ο ανά χείρας τόμος καλύπτει ένα ευρύ φάσμα θεμάτων
Η πρώτη βιογραφία που αφηγείται τη γοητευτική ιστορία της Εύας Πάλμερ-Σικελιανού (1874-1952), Αμερικανίδας ηθοποιού, σκηνοθέτριας, συνθέτριας και υφάντρας, γνωστής κυρίως για την προσπάθειά της να αναβιώσει το ελληνικό πνεύμα με τις Δελφικές Εορτές. Όπως αποκαλύπτει η Άρτεμις Λεοντή, το πιο σημαντικό έργο της Πάλμερ ήταν η αναβίωση, στην καθημερινότητά της, της αρχαίας ελληνικής ζωής. Για μισό αιώνα σχεδόν, ντυμένη με υφασμένες από την ίδια αρχαιοπρεπείς χλαμύδες και σανδάλια, προσπάθησε να κάνει τη σύγχρονη ζωή πιο ελεύθερη και πιο όμορφη, μέσα από μια δημιουργική σύνδεση με την αρχαιότητα.
ΑΝΑΘΕΩΡΗΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΘΗΓΗΤΗ DONALD KAGAN Το θεωρώ θλιβερό προνόμιο που καταπιάνομαι με την αναθεώρηση της “Αρχαίας Ελληνικής Ιστορίας” των Botsford και Robinson προνόμιο λόγω της εξαιρετικής φήμης του βιβλίου και του σεβασμού μου για το δάσκαλό μου C. A. Robinson, θλιβερό εξαιτίας του θανάτου του το 1965. Ο βασικός χαρακτήρας του βιβλίου μένει πάντα…
Με το παρόν ευελπιστώ ότι επισημαίνω και αναδεικνύω όλες τις ηθικές οικονομικές απόψεις του Ησίοδου, στο ποίημά του Έργα και Ημέρα, και συνάμα και τις κοινωνικές, πολιτικές, δικαιακές και άλλες απόψεις του ποιητή, που σχετίζονται με την κοινωνική και πολιτική συγκρότηση υπό καθεστώς ηθικής και δικαιοσύνης. Εάν ετυμολογικά το όνομα Ησίοδος παράγεται από τη λ. ήσις = ευφροσύνη, τέρψις και τη λ. είδω = λέγω, κτίζω, γινώσκω, το δε όνομα Πέρσης από τη λ. πέρση = σιτάρι, γη δημητριακών, τότε αυτό σημαίνει ότι «έχουμε στα χέρια τα κλειδιά» ερμηνείας και κατανόησης του Έργα και Ημέραι. Μιλάμε για την ευφροσύνη ή την τέρψη που λέγεται, δομείται, γιγνώσκεται μέσω καλλιέργειας σιτηρών – γενικά δημητριακών! Το συγκεκριμένο έργο ανήκει στα λυρικά έπη, το τραγουδούσαν στην αρχαιότητα με συνοδεία μουσικών οργάνων, σε μουσικούς δρόμους και μελωδίες που το καθιστούσαν εύκολο στην απομνημόνευση. Είναι ο λόγος, που επί αιώνες ο Ησίοδος ήταν… δάσκαλος των Ελλήνων, αλλά και άλλων λαών αφού το έργο του αυτό ανήκε στα βασικά διδασκόμενα μαθήματα.
Όλοι γνωρίζουµε πως ο Μέγας Αλέξανδρος είχε για δάσκαλό του τον φιλόσοφο Αριστοτέλη. Αυτό που δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό, είναι πως ο Σταγειρίτης δεν ήταν ο µοναδικός εκπαιδευτής του µεγάλου στρατηλάτη.
Πολλές και σηµαντικές ήταν οι προσωπικότητες που γαλούχησαν τον µελλοντικό βασιλιά της Μακεδονίας. Ξεκινώντας από την ίδια τη µητέρα του την Ολυµπιάδα, η οποία και µπόλιασε στον γιο της το θρησκευτικό πνεύµα, να αγαπά τους θεούς όπως και να εκτιµά τις µυστηριακές λατρείες της Ανατολής.
Ο δε Φίλιππος, ενίσχυσε τη φιλοµάθεια του γιου του καλώντας στη βασιλική αυλή µια σειρά από σπουδαίους διδασκάλους. Όπως ο Λυσίµαχος από την Ακαρνακία που έθεσε τις βάσεις της ελληνικής παιδείας στον νεαρό Αλέξανδρο. Τη µουσική παιδεία του είχε αναλάβει ο Λεύκιππος ο Λήµνιος. Τα πρώτα µαθηµατικά τα διδάχτηκε από τον Μινεκλή από τη Θράκη που ήταν επίσης µαθητής του Πλάτωνα. Εκπαιδευτής του στην οπλοµαχία αποτέλεσε ο Λαµψάκης. Και φυσικά ο πανεπιστήµονας Αριστοτέλης που διεύρυνε το πνεύµα του.
Το βιβλίο αυτό εξετάζει το άγνωστο εκείνο κεφάλαιο της ζωής του Αλέξανδρου που επιβεβαιώνει πως ο χαρακτήρας ενός ατόµου είναι οι άνθρωποι που τον ενέπνευσαν.
Ο ελληνικός κόσμος από τον Αλέξανδρο στον Ανδριανό 336 π.Χ. – 138 μ.Χ.
Το βιβλίο αυτό παρουσιάζει στον φοιτητή και τον μη ειδικό αναγνώστη τις κύριες ιστορικές εξελίξεις στην πολιτική, την κοινωνία, τον πολιτισμό και τη θρησκεία σε δυο ιστορικές περιόδους που μέχρι σήμερα αντιμετωπίζονταν χωριστά: την ελληνιστική εποχή, η οποία ξεκινάει συμβατικά με τη βασιλεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου και τελειώνει με τον θάνατο της Κλεοπάτρας (336–30 π.Χ.), και την πρώιμη αυτοκρατορική εποχή, από την εγκαθίδρυση μοναρχικού πολιτεύματος από τον Αύγουστο (27 π.Χ.) έως τον θάνατο του Αδριανού (138 μ.Χ.). Η από κοινού πραγμάτευση αυτής της «μακράς ελληνιστικής εποχής», για πρώτη φορά στη διεθνή βιβλιογραφία, συμβάλλει στην καλύτερη κατανόηση των κοινωνικών και πολιτιστικών εξελίξεων που συντελέστηκαν κατά τη διάρκειά της.
Παρ’ ὅλες τὶς διαφορές, αὐτὲς ὅμως ὁ Χριστιανισμὸς ἀναγκάστηκε νὰ χρησιμοποιήσει τὴν Ἑλληνικὴ Φιλοσοφία γιὰ νὰ διατυπώσει τὸ Τριαδικὸ και Χριστολογικό του Δόγμα (ΟΥΣΙΑ, ΥΠΟΣΤΑΣΙΣ, ΦΥΣΙΣ κλπ.) μέσῳ τοῡ ὁποίου συμβίβασε τὸν αὐστηρὸ Μονοθεϊσμὸ τῆς Παλαιᾱς Διαθήκης, μὲ τὴν Θεότητα τοῡ Ἰησοῡ τῆς Καινῆς Διαθήκης. Μόνο ποὺ αὐτὴ ἡ χρήση ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΩΝ ΟΡΩΝ γιὰ τὴν διατύπωση τοῡ χριστιανικοῡ Δόγματος (Τριαδολογία – Χριστολογία) ἐν τέλει, ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕ τὸν Χριστιανισμό, ΕΞΕΛΛΗΝΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ.
Γιατί έχει σημασία ο Όμηρος; Τα έπη του μπορούν ακόμη και σήμερα να μας μιλήσουν για τον ρόλο της μοίρας στη ζωή, για τη σκληρότητα, για την ανθρωπότητα και τις αδυναμίες της, αλλά το γιατί παραμένει μυστήριο. Πώς μπορεί κάτι τόσο μακρινό να είναι οικείο;
Ο Άνταμ Νίκολσον εξηγεί γιατί αυτά τα αρχαία ποιήματα έχουν τόσα να πουν για το τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος, να αγαπάς, να χάνεις, να γερνάς και να πεθαίνεις. Το βιβλίο του είναι ένα ταξίδι στο παρελθόν μέσα από τις παλαιότερες ιστορίες που έχουν διασωθεί – την Ιλιάδα και την Οδύσσεια
Καί μόνον τό γεγονός ὅτι ἡ Ὀλυμπιάδα (πρότερον Μυρτάλη) ὑπῆρξε σύζυγος τοῦ Φιλίππου Β΄ καί μητέρα τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου, τῆς ἔδινε τό προνόμιο νά κατέχει σημαντική θέση στήν Ἱστορία. Τή θέση αὐτή, ὅμως, ἡ Ἠπειρώτισσα πριγκίπισσα δέν τήν κατέχει χάρη στή λάμψη τοῦ συζύγου καί τοῦ γυιοῦ της. Ἡ Ὀλυμπιάδα δέν εἶναι ἑτερόφωτη ἀλλά αὐτόφωτη. Διέγραψε τή δική της πορεία μέσα στήν Ἱστορία, τόσο στά χρόνια τῆς βασιλείας τοῦ συζύγου της ὅσο καί στά χρόνια τῆς βασιλείας τοῦ γυιοῦ της. Κυρίως, ὅμως, μετά τόν θάνατο τοῦ δευτέρου, ὁπότε ὁ ρόλος της στή Μακεδονία γίνεται πρωταγωνιστικός. Παρά τά ὅσα τῆς καταλογίζουν διάφοροι ἱστορικοί (ἀρχαῖοι καί νεότεροι), τοῦτο τουλάχιστον πρέπει νά τῆς ἀναγνωρισθεῖ: ὄχι ὅτι ἐγέννησε καί γαλούχησε τόν μεγαλύτερο ἄνδρα τῆς Ἱστορίας, ἀλλά ὅτι δι᾽ αὐτῆς ἡ γυναίκα εἰσέρχεται ὡς πρωταγωνίστρια στήν ἱστορική σκηνή, τουλάχιστον στόν εὐρωπαϊκό χῶρο. Δέν καλύπτεται ἀπό τή σκιά τῶν μεγάλων ἀνδρῶν τῆς ἐποχῆς – εἶναι «βαριοΐσκιωτη» μορφή. Μετά τόν θάνατο τοῦ μεγάλου γυιοῦ της καί γιά μία δεκαετία περίπου (323-316 π.Χ.) θά γίνει ὁ κινητήριος μοχλός τῶν πάντων στήν κυρίως Ἑλλάδα. Ὁ θάνατός της στήν Πύδνα ὑπῆρξε τραγικός, ἀλλά μέσα στήν τραγικότητά του μεγαλειώδης. Κανείς ἀπό τούς τότε πρωταγωνιστές δέν ἔδειξε τέτοιο μεγαλεῖο ἀπέναντι στόν θάνατο. Μέ τό βιβλίο αὐτό, προσπαθήσαμε νά φωτίσουμε τόν βίο καί τήν πολιτεία της -πού εἶναι ἀτελῶς γνωστά στό εὐρύ ἑλληνικό κοινό-, χωρίς ἐξωραϊσμούς καθώς καί βάναυσους χαρακτηρισμούς.
Πώς ζούσαν οι αρχαίοι Αθηναίοι;
Πώς ήταν οργανωμένη η κοινωνία και ο οίκος;
Ποια ήταν η θέση των γυναικών, των μετοίκων και των δούλων;
Πώς συμπεριφέρονταν στις μεταξύ τους σχέσεις;
Ποια ήταν τα ήθη, τα έθιμα και οι παραδόσεις τους;
Πώς πολιτεύονταν; Πώς ήταν οργανωμένη η οικονομία;
Πώς εργάζονταν; Πώς λάμβαναν χώρα οι εμπορικές συναλλαγές;
Πώς ερωτεύονταν; Πώς παντρεύονταν;
Τι έτρωγαν; Τι έπιναν; Πώς ντύνονταν;
Σε τι πίστευαν; Πώς πολεμούσαν;
Πώς διασκέδαζαν; Πώς αθλούνταν;
Σε αυτές και πολλές άλλες ερωτήσεις απαντά Η Καθημερινή Ζωή στην Αρχαία Αθήνα παρακολουθώντας την ζωή του Νικομήδη και της οικογένειάς του, φέρνοντας έτσι κοντά στον σύγχρονο αναγνώστη την ζωή της Αθήνας του δεύτερου μισού της Κλασικής Περιόδου.
Η ανάλυση, που περιγράφει σειρά από σημαντικά επεισόδια της ζωής του Νικομήδη, βασίζεται σε αρχαίες πηγές και πολυπληθή βιβλιογραφία καθώς και σε πολυάριθμες προγενέστερες επιστημονικές δημοσιεύσεις των συγγραφέων.
Έτος 401 Π.Χ… Ο Πέρσης βασιλιάς Αρταξέρξης κυβερνά ένα αχανές βασίλειο που ξεκινάει από το Αιγαίο Πέλαγος και φθάνει ως την Ινδία. Πενήντα εκατομμύρια ψυχές είναι οι υπήκοοί του. Απόλυτος μονάρχης.
Οι γυιοί της Σπάρτης, που οι πατεράδες και οι παππούδες τους έπεσαν ηρωικά στις Θερμοπύλες, οι νικητές του Πελοποννησιακού Πολέμου, υπηρετούν ως μισθοφόροι στην εμπροσθοφυλακή του στρατού του Πέρση δυνάστη, επιδιδόμενοι σε ένα παιχνίδι ισχύος, ένα παιχνίδι θρόνου.
Η σύντομη αυτή διατριβή δεν αφορά την ιστορία και τον πολιτισμό, τις τέχνες και τα γράμματα της αρχαίας Σπάρτης. Γι’ αυτά έχουν γράψει σπουδαίες μελέτες ο Παναγιώτης Δούκας, ο Σαράντος Ι. Καργάκος, ο Απόστολος Πιερρής με μία πρόσφατη σειρά μνημειωδών μελετών για τον δωρικό πολιτισμό της Σπάρτης και δεκάδες επιφανέστατοι λόγιοι στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Πραγματεύεται το μοναδικό στην ιστορία”ρεπουμπλικανικού” τύπου πολίτευμα της Σπάρτης.
Ο καθένας που θα πάρει να διαβάζει τον Μισοπώγωνα του Ιουλιανού σίγουρα θα βρει να υπογραμμίσει με το μολύβι αρκετά σημεία. Με άλλα θα γελάσει, κάποιες στιγμές θα μπει στον πειρασμό να κάνει θλιβερές συγκρίσεις με σημερινούς πολιτικούς και διανοούμενους, κάποια άλλα θα φωτίσουν τα ποιήματα του Καβάφη που τόσο συχνά αναφέρει τον Ιουλιανό – κι ίσως πολλούς τους κάνει να ερωτευτούν την Ιστορία, όπως την ερωτεύτηκε ο Αλεξανδρινός ποιητής.
Το βιβλίο «Η Δημοκρατία στην Αρχαία Αθήνα» παρουσιάζει στο ευρύ αναγνωστικό κοινό την ιστορική περίοδο 507-450 π.Χ., η οποία αντιστοιχεί στη άνοδο της Αθηναϊκής Δημοκρατίας με ένα περιεκτικό, αλλά επίσης λεπτομερή και ολοκληρωμένο τρόπο. Στόχος του είναι να αποκαλυφθούν οι δυνάμεις που οδήγησαν στην μεταμόρφωση της Αθήνας από μια πόλη-κράτος σε μια αυτοκρατορία σε μόλις πενήντα επτά χρόνια, ενώ το πολίτευμά της εξελίχθηκε στην απόλυτη, άμεση δημοκρατία, όπου όλες οι αποφάσεις λαμβάνονταν στην Εκκλησία του Δήμου από όλους τους πολίτες.
Ωραία τα έλεγε ο Γέρος μας του Μοριά. Πράγματι, οι παππούδες μας κατόρθωσαν το απίθανο: με σιταροκάραβα επολέμησαν βασέλα. Και αυτό το κατάφεραν, επειδή… Ο άξιος γεμιτζής παίρνει τα σοβράνα και μάχεται με την βοήθεια των ανέμων, και ας ήναι μικρό το καυκί του, αυτήν την τέχνην ήξευρε ο περίφημος Μιαούλης εις ταις ναυμαχίαις του με τον εχθρό… Έτσι και μόνο έτσι ευοδώθηκε η Επανάστασή μας του 1821.
Ήδη κατά τους Αρχαίους Χρόνους ο Στράβων, ο σπουδαιότερος Έλληνας γεωγράφος, είχε υποστηρίξει την άποψη ότι ο Οδυσσέας είχε περιπλανηθεί όχι στη Μεσόγειο θάλασσα αλλά στον ωκεανό. Στο βιβλίο του αυτό ο Δημήτρης Μιχαλόπουλος τεκμηριώνει, βάσει αποδείξεων φιλολογικών ειλημμένων από το σύνολο σχεδόν της Ελληνικής Γραμματείας, ότι πράγματι η Οδύσσεια εκτυλίχθηκε στον Ατλαντικό και στις ανατολικές ακτές της αμερικανικής ηπείρου.
Το Εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα, με το εγχείρημά του περί νέου ανθρώπου, προσπάθησε να δώσει σε αυτό τον άνθρωπο όχι μόνο ένα ανανεωμένο σώμα αλλά και μια νέα προσωπικότητα: ένα ήθος σφυρηλατημένο από την προπαγάνδα (‘να υπηρετείς τον Φύρερ και το κράτος’), μια σκέψη δομημένη σύμφωνα με τα αξιώματα της ιδεολογίας (υπάρχει σύγκρουση των φυλών), αλλά και μια ταυτότητα συγκροτημένη από μια ιστορία, την ιστορία της ομάδας στην οποία εκείνος ανήκει.
Μετά τον ΟΡΚΟ, όπου ο Μανφρέντι αφηγείται με τρόπο μαγικό τη ζωή του Οδυσσέα από τη γέννησή του μέχρι το τέλος του Τρωικού Πολέμου, στον ΓΥΡΙΣΜΟ ξεδιπλώνει ως το τέρμα του το πιο συναρπαστικό ταξίδι όλων των εποχών.
Σκοπός της έρευνας αυτής δεν είναι να τοποθετηθούμε θετικά ή αρνητικά στο φαινόμενα της ομοφυλοφιλίας αυτό καθαυτό, αλλά να διαπιστώσουμε τις απόψεις των ίδιων των αρχαίων Ελλήνων για το ζήτημα. Ας σημειωθεί εδώ πως εντέχνως διαχέεται η άποψη ότι τάχα οι αρχαίοι Έλληνες ήσαν πολύ ανεκτικότεροι ημών απέναντι σε αυτή τη ‘συνήθεια’ και ότι η ομοφυλοφιλία ήταν μια πράξη όχι μόνον αποδεκτή, αλλά και σχεδόν επιβεβλημένη για κάθε μορφωμένο Έλληνα εκείνης της εποχής.
Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, ο κόσμος έχει ανάγκη από το Απολλώνιο Φως. Έχει ανάγκη από Αλήθεια, Αγάπη, Αρετή. Έχει ανάγκη από Ειρήνη. Οι άνθρωποι αλληλομισούνται και ο σπαραγμός κυριαρχεί πάνω σε τούτο τον πλανήτη, γιατί οι κοινωνίες δεν έχουν οργανωθεί αρμονικά, σύμφωνα με την ανθρώπινη φύση και με τους φυσικούς νόμους που κυβερνάνε το σύμπαν. Η αυτεξουσιότητα του ατόμου έχει παρανοηθεί και η αποστολή του σαν πνευματικής υπάρξεως έχει αγνοηθεί.
Χρησιμοποιώντας ως βάση τον Ηρόδοτο, ο Λέισι αναλύει την τακτική και τη στρατηγική που ακολουθήθηκαν στη μάχη, συμπεριλαμβανομένου του αριθμού των μαχητών που χρησιμοποίησε η κάθε πλευρά. Δείχνει πώς ο βαριά οπλισμένος περσικός στρατός έχασε το ηθικό του και τελικά και την ίδια τη μάχη μπροστά στην αθηναϊκή φάλαγγα. Αμφισβητεί την άποψη που υιοθετούν πολλοί ιστορικοί, ότι ο Μαραθώνας απέδειξε ότι ο ελληνικός «δυτικός τρόπος διεξαγωγής πολέμου» αποτελεί την καλύτερη νικηφόρο στρατηγική μέχρι σήμερα. Το βιβλίο Μαραθώνας – η μάχη των μαχών αποτελεί μια θαυμάσια ερμηνεία του ιστορικού γεγονότος που έμελλε να κάνει τον κόσμο πιο ασφαλή, ώστε να υποδεχτεί τον Αριστοτέλη και τον Πλάτωνα.
Οι Ελληνικοί χοροί, τόσο οι Δημοτικοί όσο και οι Λαϊκοί, έχουν την αφετηρία τους στην Αρχαιότητα. Σκοπός αυτού του βιβλίου είναι να αναλύσει αυτόν τον κινησιολογικό κώδικα, ώστε να τον καταστήσει απλό και απολύτως κατανοητό.
Σε αυτό το έργο η Άννα Δημητρίου- Μιχαήλ καταπιάνεται με το πολύ δύσκολο θέμα των Πελασγών. Ποιοι ήταν οι Πελασγοί; Ποια η φυλετική τους καταγωγή; Ποιες οι περιοχές τις οποίες κατοίκησαν;
Αν δεν τα έβλεπα με τα ίδια μου τα μάτια, από μικρό παιδί, τα Κυκλώπεια- Πελασγικά τείχη της αρχαίας Αμπρακίας, δε θα είχα το ερέθισμα να ψάξω , αργότερα, ύστερα από πολλά χρόνια για την προϊστορία της αρχαίας Αμπρακίας. Τον παλαιολιθικό κυνηγό που ζούσε μέσα στο σπήλαιο, δικαιούμαστε να τον ονοματίσουμε και εμείς Έλλοπα κυνηγό, μιας και κυνηγούσε στο χώρο της αρχαίας Ελλοπίας.
Το θέμα των σχέσεων Ελληνισμού και Χριστιανισμού είναι, ως γνωστόν, κολοσσιαίας ιστορικής και εθνικής σημασίας. Τούτο για πρώτη φορά αναλύεται ενδελεχώς και κατά τρόπο αντικειμενικό –μέσα από τις πηγές- στο πόνημα του Παναγιώτη Μαρίνη.