Προβάλλονται όλα - 28 αποτελέσματαSorted by latest
Ανατολική Μεσόγειος, 7ος αιώνας μ.Χ. Το αραβικό Ισλάμ, ανίκητο και απειλητικό, πλησιάζει στην Κωνσταντινούπολη. Οι πολίτες της βυζαντινής αυτοκρατορίας δοκιμάζονται για ακόμα μία φορά. Ο κλοιός της αραβικής απειλής σφίγγει γύρω τους και το μέλλον της Βασιλεύουσας προβλέπεται δυσοίωνο. Μόνο ένα θαύμα μπορεί να σώσει την Πόλη…
Πρόκειται για μία πρωτοποριακή μελέτη του βυζαντινού μοναχισμού που παρουσιάζει την πιο καθαρή εικόνα αυτού του θεσμού όπως την έχουν διασώσει οι πηγές. Η συγγραφέας ανατρέπει τη δυαδική κατηγοριοποίηση μεταξύ κοινοβιακού και ερημιτικού μοναχισμού, και διαμορφώνει μια επιβλητική εικόνα των ποικίλων τρόπων μοναχισμού στο Βυζάντιο. Άνδρες, γυναίκες και ευνούχοι υιοθέτησαν διαδοχικά και τις δύο αυτές μορφές κατά τη διάρκεια της ζωής τους, ενώ στους μοναστικούς κύκλους υπήρχε έντονη συζήτηση σχετικά με το ποια μορφή μοναχισμού ήταν ανώτερη.
Ο βυζαντινός στρατός κατά την ύστερη περίοδο της ιστορίας του βυζαντινού κράτους (1204-1461) βρέθηκε αντιμέτωπος με ένα σύνθετο στρατηγικό και τακτικό πρόβλημα, καθώς υποχρεώθηκε να αντιμετωπίσει σε έναν εκτεταμένο γεωγραφικά χώρο πολλά και διαφορετικής φύσης αντίπαλα στρατεύματα. Από τους Φράγκους ιππότες, τους Σελτζούκους Τούρκους, τους Βούλγαρους και τους Μογγόλους επιδρομείς έως τη Μεγάλη Καταλανική Εταιρεία και τους Οθωμανούς Τούρκους. Η παρούσα έκδοση αναλύει τις πολεμικές συγκρούσεις της συγκεκριμένης περιόδου προκειμένου να διαπιστωθεί ο τρόπος πολέμου των Βυζαντινών. Παράλληλα παρουσιάζονται ζητήματα όπως η οργάνωση, η διοικητική μέριμνα, ο οπλισμός, η εκπαίδευση του βυζαντινού στρατού. Ορισμένα από τα ερωτήματα που γίνεται απόπειρα να απαντηθούν είναι ποιοι ήταν οι περισσότερο επικίνδυνοι και αποτελεσματικοί αντίπαλοι του Βυζαντίου και ποιοι οι λόγοι της στρατιωτικής αποτυχίας της Αυτοκρατορίας.
«Η αυτοκρατορία της Τραπεζούντας ήταν το αποτέλεσμα ενός ατυχήματος». Με αυτά τα λόγια ξεκινά να γράφει για αυτό το μεσαιωνικό βασίλειο ο George Finlay. Το ιδιόμορφο αυτό κράτος, απόρροια της ταραγμένης εποχής που ήταν για τη Ρωμανία το μεταίχμιο του δωδέκατου προς τον δέκατο τρίτο αιώνα, αν και φιλοδοξούσε στην απελευθέρωση της Κωνσταντινούπολης από τους Σταυροφόρους, περιορίστηκε γρήγορα, εδαφικά, στη νοτιοανατολική ακτογραμμή του Εύξεινου Πόντου. Ως εκ τούτου αναγκάστηκε να χαράξει τη δική του πορεία και να αγωνιστεί σκληρά για την επιβίωσή του, καθ’ όλη τη διάρκεια των δυόμισι αιώνων ύπαρξής του.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΣΤΑ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΑΝΑ
Τα τελευταία χρόνια δημόσιες παρεμβάσεις ιστορικών, καθηγητών, συγγραφέων και δημοσιογράφων υποστηρίζουν ότι “περνούσαμε καλά στην Τουρκοκρατία”. Εξ ου και ο τίτλος του μικρού αυτού πονήματος. Γνωστός ιστορικός σε μία -τουλάχιστον αμφιλεγόμενη- εκπομπή για την Επανάσταση, προ ολίγων ετών, δεν είχε διστάσει να υποστηρίξει πώς οι Τούρκοι δεν ενδιαφέρονταν για τίποτα άλλο εκτός “από την τάξη και την είσπραξη των φόρων”. Επομένως, αυτομάτως το νόημα που έμμεσα προκύπτει είναι ότι οι επαναστατημένοι Έλληνες χάλασαν την “τάξη”!
Οι παρεμβάσεις αυτές βεβαίως δεν έχουν σχέση με την προσέγγιση της ιστορικής πραγματικότητας αλλά με ικανοποίηση ιδεοληψιών και συμφερόντων ξένων. Η λογική του “να παρουσιάσουμε την άποψη της άλλης πλευράς και να παραδεχθούμε επιτέλους (!!!) την αλήθεια” προϋποθέτει τουλάχιστον την εις βάθος γνώση του αντικειμένου της Τουρκοκρατίας και των επαναστατικών χρόνων. Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει στα ελληνικά Πανεπιστήμια αλλά και στα σχολεία. Ο γράφων, στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων τα έτη που σπούδαζε, δεν είχε διδαχθεί το παραμικρό για την Επανάσταση αφού δεν υπήρχε βασικό ή έστω επιλεγόμενο μάθημα για το σημαντικότερο γεγονός της νεώτερης Ελληνικής Ιστορίας! Την θέση του μαθήματος αυτού είχε η μελέτη και η γνώση της Οθωμανικής Ιστορίας. Ποτέ μου δεν κατάλαβα για ποιο λόγο θα έπρεπε να υπάρχει υποχρεωτικά αυτή η αντικατάσταση. Την ίδια άποψη είχαν και άλλοι συμφοιτητές και σήμερα ιστορικοί.
Η καλαίσθητη αυτή έκδοση, η οποία περιλαμβάνει και ένα έγχρωμο παράρτημα, μας προσφέρει ένα ταξίδι στους χρόνους του σημαντικού αυτού αυτοκράτορα σκιαγραφώντας τη μορφή του με γραφή που ρέει και μεταδίδει έναν γνήσιο ενθουσιασμό για εκείνον, που η παράδοση ονομάζει Μαρμαρωμένο Βασιλιά.
Ένα συναρπαστικό ιστορικό μυθιστόρημα, που περιηγεί τον αναγνώστη στον υστεροβυζαντινό κόσμο, με επίκεντρο την περιπέτεια ζωής ενός ερωτευμένου νεαρού ευγενή, αλλά και το χρονικό της ίδιας της πόλης των Ιωαννίνων από το 1372 ως την τουρκική κατάκτηση του 1430.
Σχετικά με το ησυχαστικό κίνημα που έλαβε χώρα στο Βυζάντιο του 14ου αιώνα έχουν γραφτεί πάρα πολλά. Όμως για το φιλοσοφικό και επιστημονικό κίνημα της εποχής του, το οποίο το προκάλεσε, δεν υπάρχει ακόμα κάποια αυτόνομη ενδελεχής μελέτη.
Στο έργο μου αυτό καταπιάνομαι με το φιλοσοφικό και επιστημονικό κίνημα του Βυζαντίου και καταδεικνύω τις φιλοσοφικές του αρχές και τα ιδιαίτερά του χαρακτηριστικά. Το ορίζω ως προέκταση του κινήματος της Ύστερης Αρχαιότητος, δηλαδή του νεοπλατωνισμού και αποδεικνύω τον ισχυρισμό μου βάσει πλήθους βυζαντινών πηγών.
Ελπίζω ότι με αυτή τη μελέτη μου θα συμβάλλω στην κατανόηση αυτής της κρυφής και σκοτεινής πτυχής του βυζαντινού πολιτισμού.
Η Ιστορία των συναρπαστικών γεγονότων της εποχής του Βασίλειου Β’ , γνωστού και ως βουλγαροκτόνου, ζωντανεύει μέσα από τη νέα σειρά κόμικ της Χρυσαυγής Σακελλαροπούλου και του Θεοχάρη Σπύρου.
Στο πρώτο τεύχος, μια στρατιά από πολεμοχαρείς Βίκινγκς, οι γνωστοί Βάραγγες ή Ρως, έχουν εισβάλλει και απειλούν την ίδια την Κωνσταντινούπολη. Ένας από αυτούς τους Βάραγγες θα βρεθεί στο παλάτι της Κωνσταντινούπολης. Εκεί θα συνειδητοποιήσει ότι στο Βυζάντιο υπάρχουν αρκετοί βασιλείς για έναν μόνο θρόνο.
Ο δρόμος για τον θρόνο της Βασιλείας των Ρωμαίων δεν είναι ποτέ στρωτός με ροδοπέταλα. Ίντριγκες, πάθη και πόλεμος συνθέτουν ένα οικείο “Βυζαντινό” σκηνικό που θα φέρει σε σύγκρουση τη γραφειοκρατεία της Κωνσταντινούπολης που στηρίζει τους νόμιμους διαδόχους, με τους στρατηγούς της Μικράς Ασίας που ελέγχουν τον Ρωμαϊκό στρατό. Ο πόλεμος είναι αναπόφευκτος…
Ο τίτλος «Αυτοκρατορικός Ελληνισμός» περιλαμβάνει δυο λέξεις που η μία έχει ορισμό πολιτικό/ιδεολογικό και η άλλη πολιτισμικό/εκπολιτιστικό. Με την έννοια «Αυτοκρατορικός» εκφράζουμε την μετάβασι από την πολιτική οργάνωσι της Πόλεως-Κράτους (Κλεινόν Άστυ) -όπως αυτή τελειοποιήθηκε κατά την κλασσική περίοδο- στο οικουμενικό πολιτικό ιδεώδες της Αυτοκρατορίας. =
Ανάμεσα στα πολλά και περίπλοκα όπλα, που χρησιμοποίησε το Βυζάντιο στη διάρκεια της χιλιόχρονης ιστορίας του κατά των εχθρών του, το «υγρόν πυρ» κατέχει θέση ξεχωριστή. Και τούτο όχι μόνο γιατί οι μαρτυρίες των πηγών, που αναφέρονται σ’ αυτό, καλύπτουν όλη τη διάρκεια της ζωής της βυζαντινής αυτοκρατορίας, αλλά κυρίως γιατί η χρήση του όπλου αυτού είναι συνυφασμένη με τις κρισιμότερες στιγμές της. Παρά τη φήμη του, που εγγίζει σχεδόν τα όρια του θρύλου, το όπλο αυτό του βυζαντινού ναυτικού μας είναι σχεδόν άγνωστο, γεγονός που οφείλεται κυρίως στην ασάφεια των πηγών, οσάκις αναφέρονται στο όπλο και τη λειτουργία του. (. . .) Τι ακριβώς ήταν το «υγρόν πυρ»; Ποια ήταν η σύνθεσή του; Πότε εμφανίζεται για πρώτη φορά; Πώς το χρησιμοποιούσαν οι Βυζαντινοί; Ήταν γνωστό και σε άλλους σύγχρονους λαούς; Στα ερωτήματα αυτά προσπαθεί να απαντήσει η παρούσα μελέτη με τη διεξοδική εξέταση και επανεκτίμηση των πληροφοριών των πηγών.
Ένα αφηγηματικό χρονικό των τελευταίων ημερών της Αλώσεως της Πόλης. Θρήνοι και όνειρα, άτοπα σε μία εποχή που προσπαθούμε τα σύνορα να μη χαράσσονται με όπλα. Ο Φώτης Κόντογλου συνοδευμένος από άξιους συνομιλητές, τον π. Γεώργιο Μεταλληνό και τον Ακύλα Μήλλα, καταγράφει τις ζοφερές μέρες, που παραμένουν ανεξίτηλα χαραγμένες στο DNA κάθε απογόνου της λαμπρής Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
Κόντογλου Φώτης
Μέσα από τις σελίδες του κατοπτρίζεται η Βυζαντινή Αυτοκρατορία την εποχή που πληθαίνουν οι απειλητικές σκιές από Ανατολή και Δύση. Στο μυθιστόρημα τον πρώτο λόγο δεν έχουν οι αυλικές συνωμοσίες και οι πολύνεκρες μάχες, αλλά το φως απ’ τα λυχνάρια των αντιγραφέων, που σκύβουν πάνω από τα συναξάρια των αγίων και τις διατριβές των γραμμάτων. Μέσα από τις σελίδες του αναδύονται ο ύπατος των φιλοσόφων Μιχαήλ Ψελλός, ο όσιος Νικήτας Στηθάτος, λόγιοι, μοναχοί, αγιογράφοι… Όμως στο κέντρο όλων βρίσκεται ο στίχος ενός αινιγματικού ποιήματος και μια γυναίκα, το εσώτερο ρούχο της ψυχής του ήρωα, το ένδυμα που υποκαθιστά το βασανιστικό ράσο.
Το “Περί της εαυτού ψυχής” είναι ένα εσωτερικό χρονικό για τον τρόπο που ένας αντιγραφέας γίνεται συγγραφέας, ένα μυθιστόρημα οικογένειας, περιπέτειας και ελευθερίας, για το άλλο Βυζάντιο. Ένα βιβλίο για τη δύναμη της γραφής και της μνήμης, γι’ αυτήν την ορμή που απαιτεί να ονοματίσουμε τα πράγματα του κόσμου εξαρχής με ανάδοχο τη δική μας ψυχή.
Ένα βιβλίο που ήρθε να ταράξει τα νερά των βυζαντινών σπουδών. Ο Καλδέλλης επανασυνδέει το Βυζάντιο με τις ρωμαϊκές του ρίζες και καταδεικνύει ότι από τον πέμπτο μέχρι τον δωδέκατο αιώνα η Ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία ήταν ουσιαστικά μια πολιτεία όπου η εξουσία ασκείτο εν ονόματι του λαού ,και μερικές φορές από τον ίδιο τον λαό. Η Πολιτεία της Νέας Ρώμης αποκαθιστά ένα λιγότερο απολυταρχικό /θεοκρατικό και περισσότερο λαΪκιστικό Βυζάντιο, του οποίου οι ελληνόφωνοι πολίτες θεωρούσαν εαυτούς κανονικότατους ρωμαίους, όχι λιγότερο από ο,τι οι λατινόφωνοι “πρόγονοί” τους.Ο Καλδέλλης δείχνει ότι η ιδέα του Βυζαντίου ως μιας άκαμπτης θεοκρατίας είναι παραπλανητική κατασκευή μεγάλου μέρους της δυτικής ιστοριογραφίας.
Αρχές του 10ου αιώνα. Ο θρόνος της Κωνσταντινούπολης χηρεύει, καθώς ο νεαρός βασιλιάς Λέων πεθαίνει αναπάντεχα. Ο γιος και διάδοχός του είναι μόλις ενός έτους. Έτσι, οι ισχυρότεροι άνδρες της αυτοκρατορίας αναζητούν τον καταλληλότερο συναυτοκράτορα.
Ο πατριάρχης Νικόλαος, θείος του μικρού δικαιωματικού βασιλιά, θέλει κάποιον ικανό και έντιμο, για να διαφυλάξει την κληρονομιά του ανιψιού του χωρίς να τον παραμερίσει. Ο ρέκτωρ Μιχαήλ Ντουρώνης, ο ισχυρότερος συγκλητικός, θέλει κάποιον ικανό αλλά αμαθή, ξένο της εξουσίας, κάποιον που θα μπορεί να εντυπωσιάζει και να χειραγωγεί.
Ο Βασίλειος Αργυρός, πιστός στρατιώτης και πολυμήχανος πράκτορας της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, ζει στις αρχές του 14ου αιώνα σε έναν εναλλακτικό κόσμο, όπου το Ισλάμ δεν υπήρξε ποτέ.
Απαλλαγμένη από τον κίνδυνο στα ανατολικά της σύνορα, η Βυζαντινή Αυτοκρατορία επικεντρώνεται στη Δυτική Ευρώπη, ανακτώντας με την πάροδο των αιώνων την Ισπανία από τους Βησιγότθους, την Ιταλία από τους Λομβαρδούς και το μεγαλύτερο μέρος των νότιων ακτών της Γαλλίας από τους Φράγκους. Για τα βασίλεια της Ευρώπης που διατηρούν την ανεξαρτησία τους, η Κωνσταντινούπολη, πρωτεύουσα του πολιτισμένου κόσμου και κοιτίδα της επιστήμης και των τεχνών, εμπνέει τόσο τον θαυμασμό όσο και τον φόβο.
Στα ανατολικά, η Περσία παραμένει η άλλη μεγάλη παγκόσμια δύναμη δυτικά της Κίνας. Μερικές φορές, οι δύο αυτοκρατορίες συγκρούονται ανοιχτά – συνήθως, όμως, επιστρατεύουν αδίστακτους κατασκόπους για να αποκτήσουν συγκριτικό πλεονέκτημα στον αγώνα για την παγκόσμια κυριαρχία. Όπως, όμως, μαθαίνει σύντομα ο Βασίλειος Αργυρός, κανένας κόσμος δεν διαρκεί για πάντα…
Τι θα μπορούσε να συμβεί αν…; Ο κορυφαίος συγγραφέας εναλλακτικής ιστορίας υπογράφει μια συναρπαστική αφήγηση δίνοντας ζωή σ’ έναν κόσμο που θα μπορούσε να υπάρξει.
Το ευτυχισμένο τέλος μιας ιστορίας είναι το σημείο που η ηρωίδα παντρεύεται τον πρίγκηπα. Ωστόσο, για τη νεαρή Θεοφανώ αυτό το γεγονός αποτελεί την απαρχή μιας σειράς γεγονότων που θα αλλάξουν την ροή της ιστορίας.
Συνομωσίες, ίντριγκες και φόνοι συνθέτουν ένα σκηνικό συνεχούς ανταγωνισμού με φόντο τον Αυτοκρατορικό θρόνο. Η χρυσή εποχή της Μακεδονικής δυναστείας, η εποχή του Κωνσταντίνου του Πορφυρογέννητου, του Ιωάννη Τσιμισκή και του Νικηφόρου Φωκά ζωντανεύει μέσα από την ιστορία μιας από τις πιο αμφιλεγόμενες Αυτοκράτειρες του Βυζαντίου!
Η αιματηρή Στάση του Νίκα, η ανέγερση της περίλαμπρης εκκλησίας της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη, οι πολεμικές συγκρούσεις σε Ανατολή και Δύση είτε για την υπεράσπιση είτε για την επαναφορά της δόξας και των συνόρων της Αυτοκρατορίας στα χρόνια της ακμής της Ρώμης είναι μερικά μόνο από τα κοσμοϊστορικά γεγονότα που διαδραματίστηκαν εκείνη την περίοδο.
Στο επίκεντρο των γεγονότων αυτών βρέθηκε ένας από τους πιο σπουδαίους στρατιωτικούς ηγέτες του Μεσαίωνα, ο Βελισάριος. Ακούραστος, ευφυής, μαχητικός, εφευρετικός, θα ηγηθεί του αυτοκρατορικού στρατού στις εκστρατείες για την υπεράσπιση των ανατολικών συνόρων από τους θανάσιμους αντίπαλους της Κωνσταντινούπολης, τους Σασσανίδες Πέρσες, καθώς και στις επικές εκστρατείες για την ανακατάληψη της Βόρειας Αφρικής και της Ιταλίας από τους Βάνδαλους και τους Οστρογότθους, αντίστοιχα.
ΕΞΑΝΤΛΗΜΕΝΟ
Στο βιβλίο αυτό εκφράζεται η, στα χρόνια της διαφαινόμενης πτώσεως της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, αγωνία και οι προτάσεις του τελευταίου Έλληνα Σοφού προς τους τελευταίους Έλληνες Αυτοκράτορες.
Στην έκδοσι αυτή περιλαμβάνεται για πρώτη φορά σε νεοελληνική απόδοση οι δύο Συμβουλευτικοί του Γεμιστού και η επιστολή του περί οχυρώσεως του Ισθμού. Περιλαμβάνονται ακόμα στο βιβλίο: εξαντλητικά σχόλια και σημειώσεις, καθώς και η πληρέστερη καταγραφή των έργων του Γεμιστού και εκδόσεών τους.
Η έκδοσις αυτή αποτελεί την καλύτερη αναφορά στα πλαίσια του εορτασμού με την ευκαιρία της συμπληρώσεως των 550 ετών από τον θάνατό του (26 Ιουνίου 1452).
Η Εκκλησία της Αγιά-Σοφιάς στην Κωνσταντινούπολη […]. Το αριστούργημα της αρχιτεκτονικής, με τις 316 πόρτες και τα μυστήρια που το περιβάλλουν ανά τους αιώνες, το ιερό σύμβολο της Ορθοδοξίας που δημιούργησε ο Ιουστινιανός και το αφιέρωσε στη «σοφία του Δημιουργού του σύμπαντος», ατενίζει αγέρωχη το Βόσπορο, σχεδόν έξι αιώνες τώρα, περιμένοντας τη μεγάλη ημέρα που θα αντηχήσει και πάλι στα σωθικά της το τροπάριο «τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια».
Όπως λέει και η παράδοση: «ΠΑΛΙ ΜΕ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΚΑΙΡΟΥΣ ΠΑΛΙ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΘΑ ΝΑΙ» […] Σε αυτό το χώρο, ο τελευταίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου Κωνσταντίνος ΙΑ Παλαιολόγος – Δραγάσης παραβρέθηκε στη λειτουργία, που τελέστηκε λίγο πριν την πτώση της Βασιλίδας των πόλεων στους βαρβάρους.
Το βλέμμα του Βαρδή στάθηκε πάνω της. Η Αλεξία αναρίγησε κι έστρεψε αλαφιασμένη το κεφάλι. Και τότε τον είδε. Τα μάτια του την κάρφωναν.
Ψηλός, επιβλητικός, με αγέρωχη θωριά και βήμα που πονούσε τις πέτρες, καθώς πατούσε πάνω τους. Ήταν ο αγαπημένος της, ήταν ο Βαρδής!
Ένας μεγάλος έρωτας γεννιέται στην πιο ταραγμένη περίοδο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
Η άνοδος του Διοκλητιανού στον αυτοκρατορικό θρόνο της Ρώμης υπήρξε ένα κομβικό σημείο στην ιστορία της μακραίωνης αυτοκρατορίας. Για πρώτη φορά τέθηκε ο διαχωρισμός Ανατολής και Δύσης στον ρωμαϊκό κόσμο, μία διάκριση που σε κάποιο βαθμό συνεχίζεται ως σήμερα, έστω κι αν δεν υφίσταται πλέον η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία.
Πάντα υπάρχει ένας πάτος στο βαρέλι, γιατί η ζωή κάνει κύκλους, η οικονομία κάνει κύκλους. Την κάθοδο ακολουθεί η άνοδος. Το θέμα είναι να είσαι εκεί, έτοιμος την σωστή στιγμή. Μόνο που κανείς δεν ξέρει πότε ακριβώς θα είναι η στιγμή. Πολλοί, ανέτοιμοι, μένουν να κοιτούν τα τραίνα να περνούν…
Η έμπνευση και η δύναμη φωλιάζουν μέσα μας αλλά χρειάζονται φανέρωση, ενεργοποίηση. Μέσα στην ξεθωριασμένη μεσαιωνική ελληνική παράδοση βρίσκεται εγγεγραμμένο ένα πρόγραμμα ικανό να μας οδηγήσει στην ανοδική φάση του κύκλου της ζωής και της οικονομίας, όποτε και να εμφανισθεί αυτή.
Έβγαλα το δαμασκηνό σπαθί από το θηκάρι και το κράτησα με σεβασμό στα χέρια μου. Η ταλαιπωρημένη αλλά γεμάτη συμπόνια μορφή του βασιλιά όπως είχε χαραχτεί στη μνήμη μου την τελευταία νύχτα της Πόλης, τρεμόπαιξε μπροστά μου σαν απόκοσμη οπτασία…
Σε αυτό το βιβλίο βρίσκονται συγκεντρωμένες όλες οι παραδόσεις και οι θρύλοι όχι μόνον για την άλωση αλλά και την κτίση της Κωνσταντινούπολης, της Αγίας Σοφίας και τα μετέπειτα της πτώσης της Πόλης. Κυρίως όμως για τον Λεωνίδα του Μεσαιωνικού Ελληνισμού, τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο που με την απάντησή του στον Μωάμεθ και με την εθελούσια θυσία του έδειξε σε όλον τον κόσμο ότι το να είσαι Έλληνας είναι ένα πολύ δύσκολό καθήκον αλλά συνάμα πολύ ηρωικό και όμορφο. Όχι μόνον ο κλήρος και ο απλός λαός αλλά και ποιητές και πεζογράφοι όπως ο Δροσίνης, ο Βιζυηνός και ο αξεπέραστος Χρήστος Ζαλοκώστας συντήρησαν με την σοφία και την πένα τους τον πόθο του ελληνικού λαού για λευτεριά άσβεστο και συνετέλεσαν τα μέγιστα ηθικά και πνευματικά στην έκρηξη του 1821 που έφερε, επιτέλους, την πολυπόθητη λευτεριά έστω και κουτσουρεμένη. Αυτά τα υπέροχα από εθνικής και λογοτεχνικής απόψεως κείμενα θα τα βρείτε στο βιβλίο των εκδόσεων «Λόγχη».
Ετόλμησε να αντιταχθεί στον αφελληνισμό και τον βίαιο προσηλυτισμό των υπηκόων της Αυτοκρατορίας του από τον εβραιοχριστιανικό κατεστημένο, προσπαθώντας να συντρίψει κάθε συνομωσία του εις βάρος του Ελληνισμού. Ετόλμησε, αντί των «εξ ανατολών επιταγών της Παλαιάς Διαθήκης» να προτιμήσει τα Ελληνικά ιδανικά, την Ελληνική παιδεία και την Εθνική Ελληνική θρησκεία.
Θα ήταν λάθος, έστω και σαν αστείο να υποτεθή ότι είμαστε εχθροί του Ορθόδοξου κλήρου. Σεβόμαστε την εκκλησία η οποία εκφράζει την ένωση του ανατολικού Ορθοδόξου δόγματος με τις ρίζες του Ελληνισμού. Όμως η απόπειρα επαναφοράς ενός μεσαιωνικού χριστιανικού φανατισμού που εν ονόματι τάχα των συμφερόντων της εκκλησίας γίνεται από ωρισμένους ιεράρχες, μας υποχρεώνει να…
Κανένα προϊόν στο καλάθι σας.