Μπάμπης Ν. Αναστόπουλος

Εγώ, τελών εν διαρκή χαρμολύπη, διάγω ήδη τον εκατοστόν τέταρτον ενιαυτόν από της ληξιαρχικής αποδημίας μου. Των απλών ανθρώπων αι ψυχαί με ελκύουν, ως έγγιστα ούσαι εις την άγουσαν προς την βασιλείαν των ουρανών. «Ευτυχοδυστυχώς» -όπως έλεγεν και ο οιονεί συντοπίτης και ομότεχνός μου Γιάννης Σκαρίμπας, ο εκ Χαλκίδος- παραμένω ο ίδιος: Στρουθίον μονάζον επί δώματος, πλην παρατηρητικόν λίαν, και εις το άκρον νοσταλγούν στρουθίον.