Χρυσή Αυγή

εξαντλημένο από τον εκδότη

Σήμερα, 1η Ιουλίου του 2015, περασμένες έξι, και μπορώ και πάλι να γράφω τις σκέψεις μου μπροστά στην οθόνη ενός υπολογιστή και όχι στα ταπεινά μου χειρόγραφα υπό το καθεστώς ενός άθλιου περιορισμού. Είμαι και πάλι ελεύθερος να κινούμαι στον ζωτικό μου χώρο χωρίς τον ανυπόφορο περιορισμό του σιδήρου και του τσιμέντου. Συλλογιέμαι όμως το ίδιο ελεύθερα, άρα και το ίδιο καλά, όπως όλον αυτόν τον χρόνο των διώξεων, των στερήσεων και του παράνομου εγκλεισμού στις καθεστωτικές φυλακές. Σήμερα, 1η Ιουλίου 2015 και φυλλομετρώ από το τέλος τις σελίδες του πιο όμορφου ημερολογίου που κράτησα ποτέ, του δικού μου πολιτικού ημερολογίου φυλακής.

Το μεγάλο στοίχημα που έβαζα με τον εαυτό μου την ημέρα που περνούσα το κατώφλι των φυλακών ήταν αν θα μπορέσω να παραμείνω ενεργός και μάχιμος πολιτικά, ακόμα και πίσω από τείχη και σίδερα. Αυτός άλλωστε ήταν και ο μοναδικός λόγος που το σάπιο και διεφθαρμένο Σύστημα με φυλάκισε: για να με εξαφανίσει από την πολιτική ζωή της χώρας. Τα κατάφερε; Προφανώς όχι. Τα κατάφερα; Αυτό θα το κρίνει η Ιστορία. Προσωπικά με εκφράζει μία ρήση του Νίκου Καζαντζάκη, που περιγράφει απόλυτα τα συναισθήματά μου, την ώρα που έκλεινε πίσω μου η σιδερένια πύλη των φυλακών Κορυδαλλού και ανέπνεα και πάλι τον αέρα της ελευθερίας: «Νίκησα; Νικήθηκα; Τούτο μονάχα ξέρω… είμαι γεμάτος πληγές και στέκομαι όρθιος»