Αφιόν Καραχισάρ

Πολλά βιβλία έχουν γραφτεί για την Μικρασιατική Εκστρατεία στην στρατιωτική και πολιτική της όψη. Τα περισσότερα περιέχουν κατά κανόνα διαξιφισμούς και αντιπαραθέσεις όχι μόνο στο γενικό πλαίσιο των Βενιζέλου/Κωνσταντίνου, αλλά και στο επίπεδο στρατιωτικών ηγετών και πολιτικών υπευθύνων.

Μια αξιοπρόσεκτη εξαίρεση είναι το παρόν βιβλίο. Ο συγγραφέας συμμετείχε ως απλός πολεμιστής και υπέστη όλες τις κακουχίες μέχρι και την τελική αιχμαλωσία, μόλις διαφεύγοντας τον θάνατο. Πουθενά δεν υπάρχει πικρία, μεμψιμοιρία, παράπονο ή οργή προς συμπολεμιστές και ανωτέρους του. Αναγνωρίζει σε όλους τον κοινό αγώνα, την κοινή αντιμετώπιση των αντιξοοτήτων και της τελικής καταστροφής.

Η αφήγησή του αρχίζει με την εκπαίδευση και υπηρεσία του στο Αφιόν Καραχισάρ τον χειμώνα και άνοιξη του 1921/22. Κορυφώνεται το πρωϊνό της 13ης Αυγούστου 1922, όταν οι πρώτες τουρκικές οβίδες πέφτουν στην πόλη, για να καταλήξει στην υποχώρηση, την καταστροφή και την αιχμαλωσία.