Περιγραφή

Ο φόβος αναγνωρίζεται,και στην υπερβάλλουσα, παράλογη μορφή του,έντασ ή του,ως πραγματικό. Αλλά τίθεται εκτός της ανθρώπινης φύσης. Τοποθετείται σε άλλη τάξη, υψηλότερης μάλιστα βαθμίδας στην οντολογική κλίμακα, από εκείνην του Ανθρώπου: στην τάξη του Θείου και του Ιερού. Έτσι, επιτυγχάνεται διπλή «απάντηση» προς τον κίνδυνο που εκπροσωπεί ο ίδιος ο φόβος: αφ’ ενός αναγνωρίζεται έως τα υπερβατικά όριά του η δύναμή του, αφ’ ετέρου, όμως, τίθεται απέναντι και εκτός του Ανθρώπου. Η θέση του στην τάξη του Ιερού επέβαλε επίσης τον σεβασμό και την αποφυγή σπασμωδικών αντιδράσεων ή διαφυγών μέσω ψευδοτροπίας ή ψευδωνυμίας προς και από τον φόβο.
Πρόκειται, σαν όλα στην Αρχαία Ελλάδα, για μίαν ιδιοφυή science, science timoris εν προκειμένω.

Στα λεγόμενα στο δοκίμιο αυτό,συγκαταλέγεται αν και όχι ρητά-ονομαστικα (προκειται να ακολουθήσει σύντομα μια ξεχωριστη μελέτη επ’ αυτού), και η συρρίκνωση του ναρκισσιστικού φαινομένου και η έντεχνη καλλιέργειά του ως πηγής αυτοεγκλεισμού στην επιφάνεια ή στο σημείο (point) και ως δύναμης συντηρητικής φόβων που διαφεύγουν επιφανειακά από την τυπική συμπτωματολογία του αληθινού τους, φοβικού χαρακτήρα.