ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ ΑΠΟ ΑΤΣΑΛΙ

Εγκαταλείψαμε αμφιθέατρα, τις αίθουσες διαλέξεων, σχολικές τάξεις και πάγκους εργοστασίων και μετά από εκπαίδευση λίγων εβδομάδων, γίναμε όλοι ένα μεγάλο και ενθουσιώδες σώμα. Μεγαλώσαμε σε μια εποχή ασφάλειας αλλά λαχταρούσαμε τον κίνδυνο και το απροσδόκητο. Ο πόλεμος μας είχε συνεπάρει. Πορευτήκαμε σε μία βροχή από λουλούδια μεθυσμένοι από τριαντάφυλλα και αίμα. Τότε, μας μάγεψε ο πόλεμος όπως το μεθύσι. Ο πόλεμος ήταν το όνειρό μας για μεγαλείο, δύναμη και δόξα. Μας φάνηκε ως μια πράξη ανδροπρέπειας, μία μάχη σε λιβάδια εμποτισμένα με αίμα. Δεν υπήρχε πιο όμορφος Θάνατος στον κόσμο… Ω! αρκεί μονάχα να μην παραμείνουμε στο σπίτι, φθάνει μόνο να μπορέσουμε να συμμετέχουμε….»