Περιγραφή

Επί μία εικοσαετία που υφίσταται το τραγικό θέμα των αγνοουμένων, οι Ελληνικές Κυβερνήσεις τήρησαν σταθερά την πολιτική του κατευνασμού και την αποφυγή των οχλήσεων προς την Τουρκία και τους Νατοϊκούς συμμάχους, καθώς και την εκούσια αποφυγή διερευνήσεως του προβλήματος στα διεθνή FORA, ώστε να μην αποτελεί, ακραία θέση ή υπερβολή, ο χαρακτηρισμός του συνολικού πλέγματος των πολιτικών και διπλωματικών χειρισμών της Αθηναϊκής χωματερής για το υπ’ όψη ζήτημα, ως Crimen Inobservatum (απαρατήρητου εγκλήματος). Η μη διερεύνηση της τύχης των αγνοουμένων από τις Κυβερνήσεις των Αθηνών, ταυτίζεται με το φαινόμενο της πολιτικής μας εξάρτησης από τους υπονομευτές της εθνικής μας υπόστασης, που τους εξωραΐζουμε ως «συμμάχους» «φίλους» και «εταίρους». Στο μέγιστο πρόβλημα των αγνοουμένων, αναδύεται  με έντονο τρόπο και ο επαρχιωτισμός της εξωτερικής μας πολιτικής, ως άμεσου αποτελέσματος  των εθνικών και πολιτικών μας ψευδαισθήσεων, που μας αποστερούν τη δυνατότητα αντιλήψεως της καταστάσεως που μας έχει επιβληθεί, είτε με την απειλή εμπόλεμων εμπλοκών, είτε με τη μορφή της δήθεν απομόνωσης. Αν επιχειρούσαμε να χαρακτηρίσουμε την  Ελληνική πολιτική για τους 1619 αγνοούμενους, θα έπρεπε να την ορίσουμε ως ένα Νταβός ανθρωπίνων δικαιωμάτων! Αν στην Ελλάδα και στην Κύπρο, το δράμα –ντροπή των αγνοουμένων θεωρείται εθνικό πρόβλημα , τότε: «…στην ρευστή και σύνθετη διαδικασία προσδιορισμού των ανθρωπίνων και συλλογικών μας επιλογών, ιδιαίτερα στα κρίσιμα εθνικά θέματα, η επιλογή είναι συνάρτηση αυτού που πιστεύουμε και θέλουμε, γεγονός που προσδιορίζει και το τί μας αξίζει.»