Περιγραφή

Με την έρευνά του αυτή, ο συγγραφέας αναδεικνύει το ζήτημα του διεθνισμού και ειδικότερα του Τριτοδιεθνισμού, τον οποίο ασπάστηκε εκθύμως το ΚΚΕ από το 1924, όταν έγινε, με δική του απόφαση, οργανικό Τμήμα της λενιστικής Γ΄Κομμουνιστικής Διεθνούς. Ήταν μια ένταξη, η οποία στοίχισε πολύ αίμα και δάκρυ στους κομμουνιστές της Ελλάδας, οι οποίοι άκριτα ακολουθούσαν τις αλλοπρόσαλλες και εθνομειοδοτικές αποφάσεις της ηγεσίας για αυτονομία της Θράκης και της Μακεδονίας, για να εξυπηρετηθούν τα «διεθνιστικά» συμφέροντα των Βόρειων γειτόνων, που ήθελαν την ίδρυση του ξεχωριστού «Κράτους του Αιγαίου». Επρόκειτο για έναν «διεθνισμό» ο οποίος εξυπηρετούσε μόνο τα συμφέροντα των «συντρόφων» και ιδιαίτερα της Σοβιετικής Ένωσης και πιο ειδικότερα του Στάλιν. Την περίοδο αυτή, όπως και την προηγηθείσα των «Δεκεμβριανών» του 1944 και της Συμφωνίας της Βάρκιζας του 1945, ο «διεθνισμός» εφαρμοζόταν ή όχι ανάλογα με τα συμφέροντα της Μόσχας. Αυτός ο ανθελληνικός «διεθνισμός», αποτέλεσε το εργαλείο του Στάλιν στη διπλωματική σκακιέρα την περίοδο του Εμφυλίου, αφού υπήρχε η γνωστή Συμφωνία της Γιάλτας, στην οποία ο Στάλιν εκχώρησε την Ελλάδα στους Άγγλους. Λειτουργώντας ως «ακορντεόν» αυτός ο «διεθνισμός» συνετέλεσε στην πανωλεθρία του Αριστερού Κινήματος και του Δημοκρατικού Στρατού της Ελλάδας, αφού ο Στάλιν τότε έδινε την εντολή συνεχίστε τον πόλεμο και αμέσως μετά μαζέψτετα! Παρά ταύτα ο παντοδύναμος γραμματέας του ΚΚΕ Ν. Ζαχαριάδης, μέσα στο αίμα και τα ερείπια της Ελλάδας δήλωνε: «Κάναμε το διεθνιστικό μας χρέος». Απ’ εκεί οι Σοβιετικοί, απ’ εδώ οι Αγγλοαμερικάνοι, πού ν’ ακουμπήσει η μικρή Ελλάδα;