Για τον John Ronald Reuel Tolkien τα πράγματα είναι πολύ ξεκάθαρα. Καθολικός, μέλος της ομάδας των Χριστιανών της Οξφόρδης, ο Τόλκιν δεν έκρυψε ποτέ τη βαθιά προσήλωσή του στις παραδοσιακές αξίες της πίστης και της γης του και τη δυσπιστία του, για να μην αναφέρουμε αποστροφή, προς τις πιο διφορούμενες και πιο ανησυχητικές πτυχές της Νεωτερικότητας όπως τον αχαλίνωτο ατομικισμό, την αδιάκριτη λατρεία της προόδου, τον υλιστικό επιστημονισμό, τη λατρεία του χρήματος και του κέρδους, την βούληση να εξαλειφθεί κάθε μορφή ιερότητας από την πολιτική ζωή.
Ο «Άρχοντας των Δαχτυλιδιών» ακριβώς, είναι στην πραγματικότητα, μεταφρασμένος με τους λαμπρούς όρους ενός μυθιστορήματος που ενσωματώνει τόνους και φόρμες από τις κελτικές και σκανδιναβικές ιστορίες και το ιπποτικό μυθιστόρημα, την ιστορία ενός πολιτισμού σε κίνδυνο όπως απειλείται από τη Θέληση της Δύναμης ενός «Μαύρου Άρχοντα» που με βία και διαφθορά θέλει να υποτάξει μια σύνθετη πραγματικότητα ζωντανών και ευφυών όντων (άνδρες, αλλά και τα χόμπιτ, τα ξωτικά, νάνοι) υποσχόμενος τους την κοινή χρήση τη δύναμή του και να τους κάνει σκλάβους. Κάποιοι ήθελαν να δουν στην αλληγορία του Τόλκιν μια καταδίκη του φασισμού, αλλά αυτή η ανάγνωση είναι ίσως αναγωγική και ανακριβής. Ο αμφιλεγόμενος στόχος του συγγραφέα είναι η ανθρώπινη αδυναμία, η γοητεία της εξουσίας που δεν γίνεται πλέον κατανοητή ως μέσο, αλλά ως αυθεντικό και μοναδικό αυτοσκοπό. Και γι’ αυτό το μικρό χόμπιτ που αποφασίζει να φορτώσει στον εαυτό του το βάρος του Δαχτυλιδιού που φυλακίζει την ανθρώπινη θέληση και να το καταστρέψει, είναι μια φιγούρα χρήσιμη και σημαντική. Και ολόκληρο το μυθιστόρημα αποδεικνύεται σχεδόν μια ανατροπή της «αναζήτησης για το Δισκοπότηρο», όπου ο στόχος δεν είναι να κατακτήσεις ένα αντικείμενο απόκρυφης ιερότητας αλλά να απαλλαγείς από έναν κίνδυνο και έναν πειρασμό.
Ο ΤΟΛΚΙΝ, Η ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ Η ΠΑΡΑΔΟΣΗ
Όλοι γνωρίζουν για την τεράστια μυθολογική κληρονομιά του Tolkien, τον «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών». Αυτό που είναι λιγότερο γνωστό όμως, είναι ότι το υλικό που χρησιμοποιείται για την διαμόρφωση αυτού του έπους προέρχεται με την σειρά του από την τεράστια κληρονομιά των ευρωπαϊκών μυθολογιών.
Ο Tolkien, ένας διάσημος φιλόλογος στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, ερμηνεύει ξανά, μέσα στις ρομαντικές νωπογραφίες του, την Ιλιάδα και το Beowulf, τα Edda και την Kalevala – καθιστώντας το έργο του μια μεγάλη ευρωπαϊκή συμφωνία. Είναι αυτό το πλούσιο μυθολογικό υπόβαθρο που φέρνει στο φως ο Armand Berger, εκτός από την αστραφτερή προσωπικότητα του συγγραφέα του «The Hobbit». Μια πρωτότυπη και καινοτόμος συμβολή, που μας επιτρέπει τελικά να πλαισιώσουμε το σύμπαν του Tolkien στους απέραντους ορίζοντες του αιώνιου πολιτισμού μας.
Και ενώ στην Ευρώπη, ειδικά στην Ιταλία την δεκαετία του ’70, η ριζοσπαστική αριστερά είχε τα είδωλά της στο Βιετνάμ, την Κούβα και σε διάφορους άλλους τρομοκράτες, ο Τόλκιν έγινε η σημαία μιας μικρής αλλά ενδιαφέρουσας «δεξιάς» τάσης, η οποία εμπνεύστηκε πάνω απ’ όλα από την αντι-ολοκληρωτική και κοινοτική σκέψη του Alain de Benoist με την «Nouvelle Droite» και απελευθερωνόταν από την στείρα ιδεολογία των εθνικιστικών κόμματων της εποχής.
Η αριστερά ήταν και είναι μαθημένη να καπηλεύεται με έντεχνο τρόπο τα πάντα, αλλά τον Τόλκιν δεν μπόρεσαν να τον αρπάξουν, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν της ανήκε ποτέ. Η αριστερά είχε πάντα μια κοντόφθαλμη και ακαλλιέργητη καταδίκη για τον «αντιδραστικό» Τόλκιν και τους θαυμαστές του, τους Ιταλούς νεοφασίστες που οργάνωναν τα περίφημα «Campi Hobbit», (φεστιβάλ Hobbit), με λίγα χρήματα όπου τραγουδούσαν, διάβαζαν, συζητούσαν και γελούσαν με εναλλακτικό τρόπο ενάντια στα υπερχρηματοδοτούμενα φεστιβάλ των κομμουνιστών.
Μέσα στα ερείπια της πολιτισμικής Ευρώπης, αποτέλεσμα της ενιαίας πολιτικής των καπιταλιστών και των αριστερών, αριστουργήματα σαν του Τόλκιν, αποτέλεσαν έναν φάρο ελπίδας για το Ευρωπαϊκό πνεύμα. Σε συνεργασία με τους Γάλλους του «Ινστιτούτου Ιλιάδα» και με άλλους Ευρωπαίους, μαζί ξεκινάμε αυτή την πνευματική αντεπίθεση ενάντια στο “πολιτικά ορθό”. Με το βιβλίο του Armand Berger, «O Τόλκιν, η Ευρώπη και η παράδοση – ο πολιτισμός και η φαντασία» σε μετάφραση του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου, ακριβώς επιβεβαιώνεται ότι υπάρχει αυτή η ελπίδα μέσα στην καταστροφή του πνεύματος και εμείς θα πρέπει να γίνουμε οι αντάρτες αυτού, για να κρατήσουμε την φλόγα για επόμενες γενιές. Το μικρό βιβλίο του Berger είναι μια έκκληση προς τους Ευρωπαίους να κάνουν περισσότερα.
εκδόσεις Λόγχη