Εἶσαι ἕνα φύλλο στὸ μέγα δέντρο τῆς ράτσας. Νὰ νιώθεις τὸ χῶμα ν’ ἀνεβαίνει ἀπὸ τὶς σκοτεινὲς ρίζες καὶ ν΄ἀπλοκαμιέται στὰ κλαριὰ καὶ στὰ φύλλα.
Ποιὸς εἶναι ὁ σκοπός σου; Νὰ μάχεσαι νὰ πιαστεῖς στέρεα ἀπὸ τὸ κλαρὶ κι εἴτε σὰ φύλλο, εἴτε σὰν ἀνθός, εἴτε σὰν καρπός, νὰ σαλεύει μέσα σου, ν’ ἀνανεώνεται καὶ ν’ ἀναπνέει ὁλάκερο τὸ δέντρο.
Τὸ πρῶτο σου χρέος ἐχτελώντας τὴ θητεία σου στὴ ράτσα, εἶναι νὰ νοιώσεις μέσα σου ὅλους τοὺς προγόνους.
Τὸ δεύτερο, νὰ φωτίσεις τὴν ὁρμή τους καὶ νὰ συνεχίσεις τὸ ἔργο τους.
Τὸ τρίτο σου χρέος, νὰ παραδώσεις στὸ γιὸ τὴ μεγάλη ἐντολὴ νὰ σὲ ξεπεράσει…
Νίκος Καζαντζάκης, Ασκητική
H αναρχική ποιήτρια Κατερίνα Γώγου, έλεγε πως «οι ρίζες είναι για να βγάζουμε κλαδιά και όχι για να επιστρέφουμε σ’ αυτές». Παρότι μια τέτοια δήλωση με γνωστό το ιδεολογικό φορτίο εκείνου που την εκφράζει παραπέμπει σε μια απόρριψη της Παράδοσης, ωστόσο, έστω κι ανεπίγνωστα η Γώγου έχει, εν μέρει, δίκιο.
Για να ανθίσουν τα κλαδιά του δέντρου, θα πρέπει φυσικά να υπάρχουν ρίζες. Και ρίζες γερές, υγιείς. Μια μονοσήμαντη προσκόλληση στο παρελθόν είναι σίγουρα στείρα και επιβλαβής, δεν είναι καρποφόρα.
ΣΑΛΠΙΣΜΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ
Με βάση τις αρχές και πορίσματα που διατυπώνονται στο βιβλίο είναι ευνόητο ότι το μεταναστευτικό αποτελεί το νούμερο ένα υπαρξιακό πρόβλημα του Ελληνισμού.
Αν και η διατύπωση πολιτικών προτάσεων ξεφεύγει από το στόχο αυτής της ανασκόπησης είναι ηλίου φαεινότερο ότι οποιαδήποτε κυβέρνηση αναλάβει τα ηνία της χώρας θα έπρεπε να σταματήσει πρώτα κάθε είσοδο αλλοδαπού στην ελληνική επικράτεια υπό οποιαδήποτε δικαιολογία (ανθρωπιστική και μη, νόμιμη και παράνομη).
Όμως, η κατανόηση της ύπαρξης συνέχειας, μέσα στην φυλή και το έθνος, μέσα στον πολιτισμό, είναι που θα αποδώσει καρπούς, μέσω της αυτεπίγνωσης, της συνειδητοποίησης ότι το άτομο δεν είναι αποκομμένο από το παρελθόν, απομονωμένο και μετέωρο σε ένα επισφαλές παρόν, αλλά κουβαλάει μια κληρονομιά που το συνέχει και του δίνει νόημα για να αναπτυχθεί και να δημιουργήσει.
Σήμερα, δύο μεγάλες αντίρροπες δυνάμεις αντιμάχονται στην ανθρωπότητα: εκείνη που θέλει μια και καλή να διακόψει την σχέση με την Παράδοση και την εθνική συνέχεια και από την άλλη, εκείνη που εμμένει να πιστεύει στην αξία του παρελθόντος, της συνέχειας, του Μύθου, της Πίστης, του Καθήκοντος, των παραδοσιακών αρχών που διέπουν την οικογένεια και την εθνική κοινότητα σαν ζωτικό πυρήνα.
Η μάχη των δυνάμεων αυτών είναι πολυεπίπεδη και είναι άγνωστο ακόμα ποια θα επικρατήσει. Ένα όμως είναι σίγουρο: όσο αυξάνονται οι λυσσώδεις δυνάμεις των αποδομητών της Παράδοσης και της εθνικής συνοχής, άλλο τόσο δυναμώνουν και οι υπερασπιστές του άλλου τρόπου, των παλιών ειωθότων , των παραδοσιακών επιταγών.
Δεν καταδεχόμαστε λοιπόν να ρωτήσουμε- όπως λέει ο Καζαντζάκης- αν θα νικήσουμε ή αν θα νικηθούμε. Απλά μαχόμαστε!
Άγγελος Δημητρίου