Και ξεκινά η φάλαγγα των τσολιάδων για το Διοικητήριο. Μπροστά ο Μητροπολίτης Σμύρνης Χρυσόστομος. Γύρω του οι Δημοσιογράφοι. Ξωπίσω οι τσολιάδες μ’ ανθοστόλιστα τα όπλα.
Κάπου στο δρόμο μας, πρόσμεναν τα φίδια. Κάπου, καρτερούσαν τα δολοφόνα όπλα.
Ποιος το λογάριασεν αυτό! Πηγαίνουμε σε πανηγύρι. Σήμερα όλα μέσα μας φως. Πηγαίναμε να κατεβάσουμε την κόκκινη σημαία, να πάρη το τόπο της η γαλανόλευκη.
Ήταν γραμμένο. Η κόκκινη σημαία να πέση και να κυλιστή στο αίμα.
Σα σε ευλαβικό μνημόσυνο, αναφέρνω εδώ, τον σκοτωμό του συναδέλφου μας Νίκου Κυριακίδη, που έπεσε με τις πρώτες σφαίρες, που ανέκοψαν για μια στιγμή το δρόμο μας. Και σε λίγο γαλήνεψαν όλα. Η σημαία των Ελλήνων κυμάτιζε παντού, από το Εξώκαστρο ως τον Πάγο.
Το ίδιο βράδυ, σύρθηκαν στα Ελληνικά Καράβια αιχμάλωτοι, ο Νομάρχης Ιζέτ, ο Αντιστράτηγος Αλή Νουρή, διοικητή του 17ου Σώματος Στρατού μαζί με τρεις άλλους στρατηγούς, 200 αξιωματικούς, 700 στρατιώτας τακτικούς και 3.000 άτακτους τσέτες.
Η Γκιούρ Ισμίρ πραγματοποιούσε την ονομασία της, που από ένα προφητικό ένστικτο, της έδωκαν οι Τούρκοι από χρόνια πολλά.
ΠΟΛΕΜΙΚΑ ΦΥΛΛΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑΝ
Στην πρώτη γραμμή του πυρός, πολεμιστές με το όπλο στο χέρι, που έπεφταν γεμάτοι αγάπη για την Πατρίδα στη φωτιά, ήταν οι πολεμικοί ανταποκριτές των Ελληνικών εφημερίδων σε όλη την διάρκεια της Μικρασιατικής εκστρατείας. Ένας από αυτούς ο συγγραφέας Κώστας Μισαηλίδης υπηρέτησε στο μέτωπο ως πολεμικός ανταποκριτής. Καμία όμως σχέση δεν είχε με τους σημερινούς ανταποκριτές του φτηνού εντυπωσιασμού που με όλες τις προφυλάξεις βρίσκονται χιλιόμετρα πίσω από τις επιχειρήσεις
Η Ελληνική Λόγχη
Θέλω να τραγουδήσω το τραγούδι της. Κάτω από τον ήλιο που χρυσώνει την όψη της. Κάτω από το φεγγάρι που ασημαστράφτει στο ατσάλι της.
Και είναι το τραγούδι της, τραγούδι των Ηρώων. Γενεές σας πρόσμεναν. Γενεές σας έθρεψαν. Γενεές σας ονειρεύτηκαν χυμένους στον ωραιο δρόμο των πεπρωμένων μας.
Κόσμοι παραμερίζουν να περάσετε. Κόσμοι έκθαμβοι χειροκροτούν.
Ο δρόμος σας, δρόμος Τροπαίων.
Ωραίοι και δυνατοί. Στην ψυχή και στο κορμί.
Γεννήματα πόθων και ελπίδων. Οι εκτελεσταί των όσων εσκίρτησαν στα πιο βαθειά, στα Ιερά, στα Άδυτα της Φυλής.
Στον Ουρανό των πεπρωμένων μας, μαγικός και ολόφωτος Γαλαξίας.
Πάνω στους παληούς δρόμους των αρχαίων Ελλήνων Στρατηλατών και των Βυζαντινών Δικεφάλων Αετών, σήμερα όλη η Φυλή, η μια Φυλή, ενωμένη σφιχτά στον ίδιο παλμό, πάνω απ’ όλα η Ελλάδα.
Η Ελλάδα! Μ’ ότι ωραίο και δυνατό και διαλεχτό έχει. Περήφανη. Αγέρωχη. Η Ελλάδα αμαρτωμένη.
Παραμερίζουν κόσμοι να περάση. Καινούρια τρόπαια φτάνουν στη δόξα των πιο περήφανων παλαιών Τροπαίων.
Στο πέρασμά σου, ω αθάνατη Ελληνική λόγχη, ξαναζούν όλοι οι θρύλοι, οι παραδόσεις οι παληές.
από το βιβλίο “ΠΟΛΕΜΙΚΑ ΦΥΛΛΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑΝ”