Η βασίλισσα Φρειδερίκη [Friederike Luise Thyra Victoria Margarita Sophia Olga Cecilia Isabella Christa, (Φρειδερίκη Λουίζα Θύρα Βικτωρία Μαργαρίτα Σοφία Όλγα Καικιλία Ισαβέλλα Χριστή) ήταν το πλήρες βαφτιστικό της όνομα.] της Ελλάδoς, σύζυγος του βασιλιά Παύλου Α’, Γερμανικής καταγωγής, πριγκίπισσα του Αννόβερου, πριγκίπισσα της Ελλάδας από το 1938 έως το 1941, βασίλισσα από το 1948 έως το 1964 που προκάλεσε τη μήνη και αποτέλεσε συκοφαντικό στόχο των κομμουνιστών με την ίδρυση των «Παιδοπόλεων» και ακολούθως βασιλομήτωρ από το θάνατο του συζύγου της μέχρι το 1967 και το βασιλικό κίνημα εναντίον του Εθνικής επαναστάσεως της 21ης Απριλίου, όταν μαζί με την οικογένεια του βασιλιά γιού της Κωνσταντίνου Β’ εγκατέλειψε την Ελλάδα, γεννήθηκε στις 18 Απριλίου 1917 στο μεσαιωνικό πύργο Μπλάνκενμπουργκ, ο οποίος βρίσκεται στην κορυφή ενός λόφου στα Όρη Χαρτς στη Γερμανία, και πέθανε στις 6 Φεβρουαρίου 1981 στα ανάκτορα της Ζαρθουέλας στην Μαδρίτη της Ισπανίας, όπου κατοικούσε κοντά στην κόρη της, Πριγκίπισσα Σοφία της Ισπανίας. Η νεκρώσιμη ακολουθία της τελέστηκε στις 12 Φεβρουαρίου 1981 στο Κτήμα Τατοΐου, στο κοιμητήριο της Βασιλικής οικογένειας της Ελλάδος, όπου και τάφηκε, σύμφωνα με την επιθυμία της, δίπλα στον σύζυγο της Βασιλιά Παύλο Α’.
Η Φρειδερίκη ίδρυσε, μαζί με μια ομάδα Αθηναίων γυναικών, και η ίδια ανέλαβε επίτιμη πρόεδρος της εθελοντικής οργανώσεως «Φανέλα του Στρατιώτου», μέσω της οποίας έστειλε 127.000 δέματα στον μαχόμενο ελληνικό στρατό την περίοδο 1940-41 στη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού και Ελληνογερμανικού πολέμου. Σκοπός και έργο της οργανώσεως ήταν η συγκέντρωση ρούχων, φαρμάκων και άλλων χρήσιμων προς τους Έλληνες στρατιώτες υλικών. Θεωρείται ότι τουλάχιστον 270.000 δέματα απεστάλησαν στο μέτωπο, ενώ κατά τη διάρκεια των μαχών βρέθηκε εθιμοτυπικά για τη λήψη φωτογραφιών, μαζί με την πριγκίπισσα Αικατερίνη, σε νοσοκομεία όπου επισκέφθηκε τραυματισμένους στρατιώτες. Στις 26 Μαρτίου 1941 απέστειλε μια επιστολή στους γονείς της, μέσω της οποίας εξηγεί την τότε κατάσταση στην Ελλάδα και αναφέρεται στη σχεδιαζόμενη επίθεση της Γερμανίας εναντίον της. Σε απόσπασμα της συγκεκριμένης επιστολής αναφέρει: «…Εδώ όλοι είναι πεπεισμένοι ότι οι Γερμανοί θα μας επιτεθούν σε μια-δυο μέρες. Και γιατί όλα αυτά; Για να βοηθηθούν οι φασίστες; Η βοήθειά τους είναι άχρηστη: έχουν ξοφλήσει για πάντα. Αν όμως, παρά ταύτα, η Γερμανία επετίθετο εναντίον της Ελλάδος, τότε αυτό θα ήταν για την Ελλάδα η μεγαλύτερη δόξα που θα μπορούσε να διανοηθή. Δύο Μεγάλες Δυνάμεις εναντίον της Ελλάδος!»
Τον Απρίλιο του 1941 οι Γερμανικές δυνάμεις εισέβαλαν στην Ελλάδα και το τελευταίο δεκαήμερο εκείνου του μήνα, λίγο προτού εισέλθουν τα στρατεύματα κατοχής στην Αθήνα, η Φρειδερίκη, μαζί με την Ελληνική Βασιλική οικογένεια, ακολούθησε την κυβέρνηση του Εμμανουήλ Τσουδερού, αρχικά στην Κρήτη και μετά την Μάχη της Κρήτης κατέφυγαν στο εξωτερικό, αρχικά στην Αίγυπτο και στη συνέχεια στη Νότιο Αφρική, όπου εγκαταστάθηκε για ικανό χρονικό διάστημα. Επανήλθε στην Ελλάδα με όλη τη Βασιλική οικογένεια στις 27 Σεπτεμβρίου του 1946, μετά το δημοψήφισμα της 1ης Σεπτεμβρίου εκείνου του έτους, που αποκατέστησε τον Βασιλιά Γεώργιο Β’ στο θρόνο του. Στη Φρειδερίκη ανατέθηκε η παρακολούθηση του έργου του Ευαγούς Ταμείου του βασιλιά Γεώργιου Β’, του νοσοκομείου Ευαγγελισμός» και του νοσοκομείου Παίδων, λόγος για τον οποίο ο Σπυρίδων Μαρκεζίνης έγραψε: «ατυχώς η Βασίλισσα επιθυμούσα να έχει παντού ανάμειξη θα επεκτείνει τη δραστηριότητά της σε τομείς οι οποίοι ουσιαστικώς ανήκαν στο Κράτος». Τον Φεβρουάριο του 1947, κι ενώ στην Ελλάδα μαίνονταν ο συμμοριτοπόλεμος, η έως τότε προτεστάντισσα Φρειδερίκη ασπάσθηκε το Ορθόδοξο Χριστιανικό Δόγμα και βαπτίστηκε.
Βασίλισσα της Ελλάδος
Μετά τον θάνατο του Γεωργίου Β’ και την ανάρρηση στο θρόνο του Παύλου Α’, την 1η Απριλίου 1947, ονομάστηκε Βασίλισσα των Ελλήνων και τα χρόνια που ακολούθησαν στάθηκε με δυναμισμό στο πλευρό του βασιλιά συζύγου της. Μέσα στο κλίμα αποσταθεροποιήσεως που δημιούργησε στην Ελληνική ύπαιθρο η δολοφονική δράση των συμμοριών της Αριστεράς, η Βασίλισσα Φρειδερίκη, που περιόδευε στα θέατρα επιχειρήσεων του πολεμικού μετώπου, αποφάσισε να δράσει. Τον Ιούνιο του 1947 ακολούθησαν τρεις συσκέψεις της με κυρίες, γυναίκες της αθηναϊκής μεγαλοαστικής τάξεως και τους ζήτησε να τη βοηθήσουν να υλοποιήσει τους στόχους της, καθώς όπως δήλωνε οι κρατικές υπηρεσίες ήταν αργοκίνητες και γραφειοκρατικές και ότι ο έρανος θα έπρεπε να προχωρήσει γρήγορα και ανεξάρτητα.
Στις 4 Ιουλίου 1947 μετά από σύσκεψη με τον τότε πρωθυπουργό Δημήτριο Μάξιμο, τους Υπουργούς Συντονισμού Στέφανο Στεφανόπουλο και Οικονομικών Δημήτριο Χέλμη, τον αρχιεπίσκοπο Αθηνών Δαμασκηνό και προέδρους επαγγελματικών σωματείων, αποφασίστηκε η σύσταση μιας επιτροπής που θα αναλάμβανε τη διενέργεια εράνου υπέρ των ανταρτόπληκτων πληθυσμών. Ο έρανος συνεργαζόταν με δημόσιες υπηρεσίες ενώ εκτελεστική επιτροπή που θα επέλεγε η Φρειδερίκη θα αναλάμβανε την ευθύνη για τη διοίκηση και τη στελέχωσή τους. Έτσι, το βράδυ της 5ης Ιουλίου 1947, απεύθυνε ραδιοφωνικό διάγγελμα και γνωστοποίησε τη δημιουργία του Εράνου «Πρόνοια Βορείων Επαρχιών της Ελλάδος», εξαγγελία που υλοποιήθηκε με Βασιλικό διάταγμα λίγες ημέρες αργότερα. Ακολούθησε ανάλογη έκκληση του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Δαμασκηνού. Επίσημα, ο έρανος ξεκίνησε στις 11 Ιουλίου 1947 και η πρώτη επιτροπή του, απαρτιζόταν από σημαίνοντες πολιτικούς, οικονομικούς και ακαδημαϊκούς. Τους πρώτους μήνες, η επιτροπή ασχολήθηκε με το σύνολο όσων είχαν εγκαταλείψει τα σπίτια τους, με «πρωταρχική σημασία στην «προστασίαν και ανακούφισιν των γερόντων, ασθενών και παιδιών ηλικίας κάτω των 16 ετών», όμως σταδιακά επικεντρώθηκε στα παιδιά. Τον Αύγουστο του 1947, δημοσιεύθηκε η απόφαση για την επιβολή φόρων, υπέρ του εράνου, όπως εισφορά 5% επί των εισιτηρίων δημοσίων θεαμάτων, 5% επί των λογαριασμών κέντρων πολυτελείας και πρώτης τάξεως και εισφορά 5% στα είδη πολυτελείας, ενώ θεσπίστηκε εθελοντικός φόρος 1% επί του κύκλου των εργασιών των επιχειρηματιών.
Παιδοπόλεις
Οι Παιδοπόλεις ιδρύθηκαν το 1947, διαρκούντος του συμμοριτοπολέμου, με πρωτοβουλία της Βασίλισσας Φρειδερίκης. Η οργάνωση και η διοίκηση τους έγινε από την Επιτροπή Εράνου «Πρόνοια Βορείων Επαρχιών της Ελλάδος». Υπήρξαν μια μοναδική και ιδιότυπη κοινωνική αναγκαιότητα, τραγικό επακόλουθο των συνθηκών που διαμορφώθηκαν, από την κομμουνιστική δολοφονική μανία, στην Ελληνική ύπαιθρο. Με την ίδρυση και την λειτουργία τους η Φρειδερίκη δημιούργησε ένα μοναδικό και ιστορικό έργο δίχως προηγούμενο αλλά και χωρίς συνέχεια. Επρόκειτο για ένα δίκτυο 53 ιδρυμάτων στην ηπειρωτική και νησιωτική Ελλάδα όπου φιλοξενήθηκαν παιδιά από τις συμμοριόπληκτες περιοχές. Το σχέδιο εφαρμόστηκε με χρηματοδότηση του εράνου «Πρόνοια Βορείων Επαρχιών της Ελλάδος». Η απομάκρυνση των παιδιών από τις εμπόλεμες περιοχές και συγκέντρωση στις Παιδουπόλεις ονομάστηκε «παιδοφύλαγμα» σε αντιδιαστολή με τον όρο «παιδομάζωμα» που χρησιμοποιήθηκε για να χαρακτηρίσει την βίαιη αρπαγή παιδιών και την αποστολή τους στις χώρες του κομμουνιστικού παραπετάσματος από τον αυτοαποκαλούμενο Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδος. Ο αριθμός των παιδιών που πέρασαν από τις παιδουπόλεις εκτιμάται περίπου στις 25.000, δράση για την οποία υπήρξε χαλαρή αντίδραση ακόμη και από αστούς της εποχής. Αρχικά οι Παιδοπόλεις λειτούργησαν υπό την επίβλεψη του Βασιλικού Ιδρύματος Πρόνοιας. Μετά το τέλος του συμμοριτοπολέμου, οι περισσότερες από τις 52 περίπου παιδοπόλεις έκλεισαν και παρέμειναν σε λειτουργία δεκατέσσερις.
Η πρώτη παιδόπολη ιδρύθηκε στις 11 Ιουλίου 1947, στο Ωραιόκαστρο Θεσσαλονίκης, ονομάστηκε «Αγία Ειρήνη» και φιλοξένησε σύντομα 240 παιδιά από περιοχές της Μακεδονίας. Στα εγκαίνια της η Φρειδερίκη, στον επίσημο λόγο της, ανέφρε πως αυτή «είναι ο πρώτος καρπός της ενότητας του ελληνικού λαού και ότι τα παιδιά που ζουν εκεί δεν είναι ορφανά, αλλά «παιδιά όλων των Ελλήνων. Τον Σεπτέμβριο του 1947 ιδρύθηκαν οι παιδοπόλεις «Αγίου Κωνσταντίνου» στα Ιωάννινα, «Αποστόλου Παύλου» στη Λάρισα, «Αγίας Σοφίας» στην Αγριά Βόλου και «Αγίου Γεωργίου» στην Καβάλα. Τον Νοέμβριο, ιδρύθηκε η «Αγία Ελένη» στην Κόνιτσα, η οποία όμως εκκενώθηκε μόλις δύο μήνες αργότερα, μετά την αποτυχημένη προσπάθεια των ανταρτών να καταλάβουν την πόλη και τα παιδιά μεταφέρθηκαν στον «Άγιο Αλέξανδρο» Ζηρού Φιλιππιάδας. Στις αρχές Απριλίου 1948, η Φρειδερίκη μετά από σύσκεψη στο παλάτι με τον Αντιπρόεδρο της Κυβερνήσεως Κωνσταντίνο Τσαλδάρη, τον επικεφαλής της A.A.G. [American Aid for Greece] Ντουάιτ Γκρίσγουλντ και τον αρχηγό της Αμερικανικής στρατιωτικής αποστολής Βαν Φλιτ [Van Fleet], αποφασίστηκε η συγκρότηση νέας επιτροπής, που λειτούργησε υπό τον τίτλο Επιτροπή Συντονισμού, Διασώσεως και Περιθάλψεως Ελληνοπαίδων [ΕΣΔΠΕ]. Στην πρώτη της συνεδρίαση, η Ε.Σ.Δ.Π.Ε. αποφάσισε την ίδρυση της Ειδικής Υπηρεσίας Περιθάλψεως Ελληνοπαίδων [Ε.Υ.Π.Ε.], με σκοπό τη γρήγορη και αποτελεσματική βοήθεια των ανήλικων που μεταφέρονταν στις παιδοπόλεις.
Σταδιακά οι παιδοπόλεις, κάλυψαν ολόκληρη σχεδόν την Ελλάδα. Από τη Φλώρινα, «Αγία Όλγα», μέχρι τη Ρόδο «Άγιος Γεώργιος», «Θεοτόκος», «Νέα Παιδόπολις Προσκόπων», και από την Κέρκυρα, «Άγιος Σπυρίδων», μέχρι τη Λέσβο «Άγιος Ιάκωβος». Συνολικά ιδρύθηκαν και λειτούργησαν 23 στην Αττική, 13 στη Μακεδονία, οι 11 από τις οποίες στη Θεσσαλονίκη, 8 στα νησιά, 4 στην Ήπειρο, 3 στη Στερεά Ελλάδα, 2 στη Θεσσαλία και 1 στην Πελοπόννησο. Στην Κρήτη, δεν ιδρύθηκε παιδόπολη, αλλά η επαγγελματική σχολή «Άγιος Νικόλαος», στην οποία μεταφέρονταν κορίτσια ηλικίας 16-21 ετών, που συλλαμβάνονταν ως μαχήτριες του αυτοαποκαλούμενου Δ.Σ.Ε. ή απολύονταν από τη Μακρόνησο, για να λάβουν τεχνικές γνώσεις, ενώ κάτι ανάλογο έγινε και στη Λέρο με την ονομασία «Βασιλικαί Τεχνικαί Σχολαί Λέρου». Σύμφωνα με τα στοιχεία στις παιδοπόλεις φιλοξενήθηκαν από 18.000 μέχρι 24.000 παιδιά που έμειναν στις παιδοπόλεις ως το 1950, ενώ συνολικά 65.000 παιδιά βρίσκονταν υπό την προστασία του εράνου, το ίδιο χρονικό διάστημα.
Το έργο της Βασίλισσας Φρειδερίκης
Το 1940-41 συνεισέφερε προσωπικά στην ίδρυση σταθμών υποδοχής και νοσοκομείων για τους τραυματίες του πολέμου, ιδρύοντας την «Φανέλα του Στρατιώτου».
Κατά την παραμονή στο Καίηπ Τάουν της Αφρικής οργάνωσε τον «Έρανον της Πριγκίπισσης Φρειδερίκης» ο οποίος απέδωσε 400 χιλιάδες λίρες, χρήματα που απεστάλησαν στην Ελλάδα μετά την απελευθέρωση ως τρόφιμα, ιματισμός, φαρμακευτικό υλικό και νοσοκομειακά αυτοκίνητα.
Μετά την λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, την απελευθέρωση της Ελλάδος και την επιστροφή της στην Ελλάδα συντόνισε το έργο όλων των Οργανισμών Κοινωνικής Προνοίας.
Στη διάρκεια του συμμοριτοπολέμου, συνόδευσε τον Βασιλέα Παύλο στις περιοδείας του, με σκοπό την τόνωση του ηθικού των Ελλήνων στρατιωτών στον πόλεμο κατά των κομμουνιστικών συμμοριών. Τα Χριστούγεννα του 1947, όταν ο Βασιλεύς ήταν ασθενής, η Βασίλισσα Φρειδερίκη μετέβη στην Κόνιτσα, που βρίσκονταν υπό πολιορκία, πάνω σε ένα μουλάρι, πράξη που προκάλεσε το γενικό θαυμασμό λαού και στρατού.
Δημιούργησε την «Βασιλικήν Πρόνοιαν», η οποία επιτέλεσε τεράστιο έργο για τον πάσχοντα πληθυσμό της υπαίθρου.
Δημιούργησε τις «Παιδόπολεις», την πρώτη το 1947 στη Θεσσαλονίκη και μετέπειτα στα Ιωάννινα, Λάρισα, Βόλο, Λαμία, Στυλίδα και Καβάλα, στις οποίες παιδιά κατατρεγμένα από τις κακουχίες του συμμοριτοπολέμου διέμεναν, φοιτούσαν και εκπαιδεύονταν σε τέχνες.
Ίδρυσε 200 κέντρα στην Ελλάδα με την επωνυμία «Σπίτια του Παιδιού».
Ίδρυσε το Κέντρο Προστασίας Βρεφών «Η Μητέρα», το οποίο παρέχει προστασία και περίθαλψη στις ανύπαντρες μητέρες.
Το 1949 εμπνεύστηκε και φρόντισε να δημιουργηθεί ως ως μονάδα, υπαγόμενη στο Γ.Ε.Σ. [Γενικό Επιτελείο Στρατού] το «449ο Κέντρο Αποκαταστάσεως Τραυματιών», το γνωστό Κέντρο Αποκατάστασης Τραυματιών [ΚΑΤ] εξασφαλίζοντας και την απαραίτητη γη. Παρακολουθώντας το έργο διαρκώς, φρόντισε να προπαρασκευάσει την υλοποίηση του ανθρωπιστικού και εθνικού έργου που επιτελούσε το κέντρο. Το Νοσοκομείο λειτούργησε και ως κέντρο εκπαίδευσης των αδελφών νοσοκόμων του Ερυθρού Σταυρού [19].
Η ζωή της στην εξορία
Στις 13 Δεκεμβρίου του 1967 η βασιλομήτωρ Φρειδερίκη εγκατέλειψε την Ελλάδα μαζί με την υπόλοιπη βασιλική οικογένεια, μετά το αποτυχημένο κίνημα του Βασιλιά Κωνσταντίνου, από το αεροδρόμιο της Καβάλας. Όταν αναχωρούσαν από το αεροδρόμιο της Καβάλας για τη Ρώμη με δάκρυα στα μάτια την αποχαιρετούσε μια στενή της συνεργάτης, η εκπαιδευτικός Μαρία Μιχαλοπούλου, την οποία η ίδια είχε αξιοποιήσει στη Βασιλική Πρόνοια, στην οποία η βασιλομήτωρ είπε: «Νομίζω ότι δεν θα ξανασυναντηθούμε…». Η Βασιλική οικογένεια εγκαταστάθηκε, αρχικά, στην Ιταλία. Μετά την πτώση του καθεστώτος του Δημητρίου Ιωαννίδη, τον Ιούλιο του 1974, με το δημοψήφισμα της 8ης Δεκεμβρίου 1974 καταργήθηκε η μοναρχία και η Φρειδερίκη εγκαταστάθηκε, μαζί με την Βασιλική οικογένεια, στο Λονδίνο. Έκτοτε μοίραζε τον χρόνο της ανάμεσα στο Λονδίνο και την Μαδρίτη, όπου έμενε η οικογένεια της κόρης της Σοφίας. Τα τελευταία χρόνια της ζωής της ασχολήθηκε με τον μυστικισμό και τις θρησκείες της Ανατολής, πραγματοποιώντας πολλά ταξίδια στην Ινδία.
Μνήμη Βασίλισσας Φρειδερίκης
Η Βασίλισσα Φρειδερίκη αγάπησε την Ελλάδα και την επισκέφτηκε σπιθαμή προς σπιθαμή σε όλη της την έκταση, από την ακριτική Ελλάδα ως τα νησιά. Η αυτοβιογραφία της, με τον παράξενο τίτλο «Μέτρον Κατανοήσεως», εκδόθηκε το 1971 και χωρίζεται σε είκοσι δύο κεφάλαια. Τα τέσσερα από αυτά είναι αφιερωμένα στους που σημάδεψαν τη ζωή της: τον Παύλο -ως σύζυγο και βασιλιά-, τον Αμερικανό στρατηγό Τζορτζ Μάρσαλ -του γνωστού Σχεδίου Μάρσαλ- τον Νοτιοαφρικανό ηγέτη Γιαν Σματς και τον Άλεν Ντάλες, Διοικητή της Αμερικανικής Υπηρεσίας Πληροφοριών. Σύμφωνα με ανθρώπους που την γνώρισαν, η Φρειδερίκη, που με το έργο της αναδείχθηκε σε μια πραγματική «Μητέρα του Έθνους», διέθετε ιδιαίτερο και δυναμικό χαρακτήρα. Έμαθε αμέσως Ελληνικά και αφιέρωσε τη ζωή της σε ότι αφορούσε την ενδυνάμωση της εικόνας της Ελλάδος και την κοινωνική προσφορά. Το τεράστιο φιλανθρωπικό και κοινωνικό της έργο , η προσωπική της γοητεία, η ζωτικότητα, η απλότητα και η δημοκρατική συμπεριφορά της την κατέστησαν ιδιαιτέρως δημοφιλή. Στη διάρκεια της παρουσίας της στην Ελλάδα η Φρειδερίκη έμαθε να σύρει με χάρη τους δημοτικούς χορούς, πρώτα τον Εθνικό Καλαματιανό που χορευόταν και στα Ανάκτορα, έπειτα την Κρητική σούστα και τέλος τον συρτό του Πόντου, τον οποίο χόρευε συχνά στις περιοδείες στην Βόρεια Ελλάδα, όπου περιόδευσε αρκετές φορές και την περίοδο του συμμοριτοπολέμου αν και οι υποτυπώδεις ή ανύπαρκτοι δρόμοι στην ορεινή χώρα καθιστούσαν υποχρεωτική την πορεία της είτε με τζιπ είτε με μουλάρια σε βαθμό που της προκαλούσαν σοβαρή σωματική καταπόνηση.
Στην Φρειδερίκη, οι άνθρωποι που την μισούσαν λόγω της δράσεως της την περίοδο της κομμουνιστικής ανταρσίας και της εγκληματικής δράσεως των συμμοριών της Αριστεράς στην Ελλάδα, καταλογίζουν αμέτρητες πολιτικές κόντρες και ίντριγκες. Την κατηγόρησαν για επιδειξιομανία και της καταλόγισαν σπατάλες και δήθεν αλόγιστα έξοδα για λογαριασμό της Βασιλικής οικογένειας κι αναφέρουν ως παράδειγμα την κρουαζιέρα που διοργάνωσε στο Ιόνιο και το Αιγαίο, στην οποία συμμετείχαν πρίγκιπες, διάδοχοι Βασιλικών οίκων της Ευρώπης, δούκες και βαρόνοι, αν και ήταν προφανές ότι επρόκειτο για χορηγίες ιδιωτών που εξασφάλιζαν ανέξοδη προβολή της Ελλάδος, όπως εκείνη του εφοπλιστή Ευγένιου Ευγενίδη. Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος, κατήγγειλε τη Βασίλισσα πως δημιούργησε τις παιδοπόλεις με σκοπό το παιδομάζωμα, κι είναι ενδεικτικό το περιεχόμενο δημοσιευμάτων των εφημερίδων του: «Φωνάζει ο κλέφτης για να φοβηθεί ο νοικοκύρης. Έτσι τόπαθαν οι μοναρχοφασίστες. Φωνάζουν 8 μήνες τώρα για «βίαιη απαγωγή των παιδιών» και για το παιδομάζωμα που δήθεν κάνουν οι αντάρτες. Πιστεύουν ίσως ότι έτσι θα κλείσουν τα στόματα και ότι δεν θα φανερωθεί το δικό τους απάνθρωπο παιδομάζωμα. Μα η αλήθεια δεν κρύβεται…» Το προσωπικό των Ανακτόρων μιλούσε με θέρμη και συχνά για τη γενναιοδωρία της. Ήταν απαιτητική και διεκδικούσε με πείσμα. Είναι χαρακτηριστικό πως όταν επρόκειτο να εορταστεί η χιλιετηρίδα του Αγίου Όρους, ο βασιλιάς Παύλος είχε ένα πρόβλημα υγείας και νοσηλευόταν στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός. Η Φρειδερίκη απαίτησε από τον πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή να αναβάλει τον εορτασμό για να μπορέσει να παραστεί και Βασιλεύς. Αν και ο Καραμανλής αρχικά αρνήθηκε, η Φρειδερίκη κατάφερε να πείσει για την ανάγκη της αναβολής και ο εορτασμός πραγματοποιήθηκε ένα μήνα αργότερα.
Ο Κωνσταντίνος Τσάτσος, που στάθηκε -αλόγιστα κι άδικα- επικριτικός απέναντι της, γράφει γι’ αυτήν: «…Η Φρειδερίκη ήταν προφανώς η δυνατότερη, και στη σκέψη και τη βούληση, από όλη την οικογένεια. Ήταν πολύ έξυπνη στα μικρά και στα μεγάλα άκριτη. Χωρίς λογικά να το παραδέχεται, στο υποσυνείδητό της κρατούσε η πεποίθηση ότι τα βασιλικά γένη είναι ένα είδος του ζωικού βασιλείου διαφορετικό από τους υπόλοιπους θνητούς. Και αυτή η πεποίθηση δεν κρυβόταν πάντοτε, όπως θα έπρεπε. Είχε σφοδρές επιθυμίες και ενθουσιασμούς που γρήγορα εξανεμίζονται: ανοικοδομήθηκε τότε το παλιό μοναστήρι της Μονής Αστερίου Υμηττού για να αποσύρεται εκεί και να ζωγραφίζει, αλλά ώσπου να τελειώσει η ανοικοδόμηση, το μεράκι της είχε περάσει. Δεν πήγε εκεί ποτέ. …{…}… Η παιδεία της γενικά ήταν πενιχρή. Διάβαζε φύρδην-μίγδην διάφορα βιβλία, πολιτικά και κοινωνιολογικά, αλλά και μερικά των θετικών επιστημών, συστηματική παιδεία δεν είχε. Προφανώς είχαν αμελήσει τις σπουδές της, όπως αυτή αμέλησε, από άγνοια, τις σπουδές των παιδιών της».
O Χαράλαμπος Ποταμιάνος Υπασπιστής και Γραμματέας του Βασιλιά Παύλου Α’ υποστήριξε ότι: «…Επειδή ο Παύλος, για διαφόρους λόγους, ήταν πολύ δύσκολος στόχος, διάλεξαν την Φρειδερίκη για να τη διαβάλουν, και να της φορτώσουν όσα μπορέσουν περισσότερα. Δυστυχώς, σε αυτό τους βοήθησε και η αδυναμία του Έλληνα να πιστεύει εύκολα τις δυσάρεστες φήμες. Με ανάλογο τρόπο δημιούργησαν γενική πεποίθηση ότι η Φρειδερίκη ανεβοκατέβαζε υπουργούς και πρωθυπουργούς». Ο πρώην πρωθυπουργός, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, δήλωσε στο ντοκιμαντέρ «Παύλος. Ένας Ασυνήθιστος Βασιλιάς» ότι: «Είναι λάθος να πιστεύουμε ότι τον Παύλο τον κατηύθηνε η Φρειδερίκη. Είναι λάθος. Η Φρειδερίκη ήταν υποτεταγμένη στον Παύλο. Είχαν και μεγάλη διαφορά ηλικίας, το οποίο παίζει και πολύ σημαντικό ρόλο. Είχε και γερμανική παιδεία…δεν δημιουργούσε προβλήματα με τον Παύλο. Ο Παύλος είχε τη δική του προσωπικότητα». Τέλος, η κόρη της Φρειδερίκης, η Πριγκίπισσα Ειρήνη, σε συνέντευξη της, αναφερόμενη στη μητέρα της είπε: «Κάποτε την συμπαθούσαν πάρα πολύ (τη Φρειδερίκη). Η μητέρα μου ήταν πολύ ευθύς άνθρωπος και πολλές φορές δεν ήθελαν να ακούνε αλήθειες μερικοί….».
Όπως επισημαίνει ο Κώστας Μ. Σταματόπουλος, η θέση της Φρειδερίκης στη λαϊκή φαντασία έλαβε με τον καιρό «διαστάσεις πολύ μεγαλύτερες και εξαιρετικά ερεβώδεις, επεκτεινόμενες έως και στα άδυτα της προσωπικής της ζωής». Στην εισαγωγή του, στο τρίτομο έργο του, γράφει χαρακτηριστικά: «…Η βασίλισσα Φρειδερίκη έχει επίλεκτη θέση στην νεοελληνική μυθολογία. Ενσάρκωση του κακού για την μετά το 1967 κακή δημοσιογραφική βιβλιογραφία -ενώ η δαιμονοποίησή της είχε αρχίσει λίγα χρόνια πιο μπροστά-, το πρόσωπό της πέρασε τελικώς παραμορφωμένο στις συνειδήσεις μέσω του επί δεκαετίες αδιάκοπου σφυροκοπήματος της προπαγάνδας, την οποία έπλεκαν από κοινού η κομμουνιστική Αριστερά με την χουντική και κατόπιν με την καραμανλική Δεξιά, εμφανίζοντας την βασίλισσα ως ένα είδος λαομίσητης και αιμοσταγούς Μεσσαλίνας που αδίστακτα ποδηγετούσε πρώτα τον άνδρα της και έπειτα τον γιο της».
πηγή: Ελληνική Metapedia