Περιγραφή

ΑΠΟ ΤΟ ΕΜΠΕΔΟ ΣΕΡΡΩΝ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΑΓΓΑΡΙΟ ΜΕ ΤΟ Γ’ ΣΩΜΑ ΣΤΡΑΤΟΥ – Ο ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΣ ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΙΩΑΝΝΙΔΗ

Την 23ην, 24ην, 25ην και 26ην [σ.σ.: Αυγούστου 1921] παρεμείναμε εις τας ως άνω θέσεις μας [σ.σ.: τραπεζοειδής λόφος στο Εσκί Πολατλί πριν την Άγκυρα] και βάλλοντες άλλοτε μεν σφοδρώς άλλοτε δε αραιώς κατά του εχθρού όστις ειργάζετο δραστηρίως δια την κατασκευήν χαρακωμάτων διότι η Άγκυρα εκινδύνευε. Κατά τας ημέρας ταύτας υποφέραμεν πάρα πολύ εκ της πείνης, επί τρεις ημέρας δεν μας δώσανε ουδέ ψύχα άρτον και ως εκ τούτου αρχίσαμε ο καθείς να τριβή σιτάρι δια να βράση να φάγη και άλλοι μεν το βράζαν ολόκληρο, άλλοι δε σπάζανε με πέτρας ή σφύρας, και το κάνανε μπλουκούρι, άλλοι πάλιν το αλέθανε δια των καφφεμύλων έκαστος και την τέχνην του, να ήσαν αναγνώστα να έβλεπες ενόμιζες πως ήτο ολόκληρον συνεργείον επισκευών και ταύτα τα έκανε όλα η λιόρδα=πείνα. Ευτυχώς που βρέθηκε και αυτό το σιτάρι και τη γλυτώσαμε ει δε μη θα πηγαίναμε χαμένοι αλλά πάλιν Δόξα τω Θεώ. Καθώς λέγει και η παροιμία “Η πείνα τέχνες κατεβάζει”».
[Η μονάδα του Θεόδωρου Ιωαννίδη έφυγε τελευταία καλύπτοντας την οπισθοχώρηση της Στρατιάς από τον Σαγγάριο. Είχαν φθάσει 50 χιλιόμετρα από την Άγκυρα]. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Το παρόν σύγγραμα διαπραγματεύεται σε δύο μέρη, περιγράφοντας στο πρώτο, τα παρασκήνια, τις επιχειρήσεις, με έμφαση στις κρίσιμες αποφάσεις που λήφθηκαν ή όχι στο πεδίο της μάχης, ως αποτέλεσμα αναποφασιστικότητας, σύγχυσης ανάμεσα σε αντικρουόμενες αντιλήψεις και συμφέροντα και απουσίας επίγνωσης, τόσο της στρατηγικής όσο και της τακτικής κατάστασης. Στο δεύτερο μέρος παρουσιάζονται οι επιχειρήσεις του Γ’ ΣΣ, μέσα από τα μάτια του Στρατιώτη (ΠΒ) Ιωαννίδη Θεόδωρου, ο οποίος, μέσα από το διασωθέν ημερολόγιό του, περιγράφει μάχες, νίκες, απώλειες, κακουχίες και ήττες, καθώς λόγω των καθηκόντων του ήταν ενήμερος των αποφάσεων, διαταγών και κινήσεων των Μονάδων και των Μεραρχιών.
Η Μικρασιατική Εκστρατεία (προτιμώ τον όρο από εκείνον της «καταστροφής»), έχει αποτελέσει πεδίο καταγραφής πολλών συγγραμμάτων. Το ερώτημα το οποίο θέτω προς απάντηση, είναι αν οι νέες γενιές πρέπει να μαθαίνουν τους ένδοξους πολέμους, τους θριάμβους, τα έπη σαν αυτά των Βαλκανικών πολέμων, της Αλβανίας, των Οχυρών, αλλά συνάμα να μη αγνοούν τα λάθη που μας οδήγησαν σε συμφορές.
Η Ιστορία ως δάσκαλος των λαών, εθνών, ηγετών, γενιών, πρέπει να λέει την αλήθεια, να μην κολακεύει, να υποδεικνύει και να καυτηριάζει σφάλματα και ολέθριες συμπεριφορές. Οι Έλληνες, και ειδικά τα νέα βλαστάρια του λαού μας, πρέπει να διδάσκονται τόσο τις ένδοξες σελίδες της ιστορίας μας, όσο και τις μαύρες πτυχές της που συνοδεύουν τον λαό μας από τα αρχαία χρόνια. Η διχόνοια έχει αποτελέσει τη βασική αιτία συμφορών του Γένους μας. Το αλληλοφάγωμα του Αγαμέμνονα με τον Αχιλλέα στον Τρωικό πόλεμο, η διάσταση Κωνσταντίνου και Βενιζέλου, καθώς και πλείστες άλλες περιπτώσεις στη σύγχρονη ιστορία των τελευταίων 60 χρόνων, όπου το προσωπικό όφελος μπαίνει μπροστά από το συλλογικό συμφέρον και τις οποίες λόγω θέσεως και βαθμού δεν μου επιτρέπεται να αναφέρω, είναι προς σπουδή και μάθηση.