Περιγραφή

Ο γράφων, νεαρός τότε κομμουνιστής -και μάλιστα παθιασμένος- διαβάζοντας, όσα μπορούσε γύρω από τη μαρξιστική θεωρία του κράτους, συνέτασσε μια σειρά ερωτημάτων-αντιρρήσεων, αντιτιθέμενος στα όσα ‘αστικά’ μας έλεγε ο καθηγητής. Έτσι, λοιπόν, κάθε Παρασκευή εμφανιζόμουν στο ‘φροντιστήριο’ του ελευθέρου διαλόγου υποστηρίζοντας τη μαρξιστική θεωρία, την οποία βεβαίως γνώριζα υποτυπωδώς. Ο Βεζανής αισθανόταν ευχάριστα σε αυτό το ιδεολογικό – πολιτικό κοντράρισμα και έτσι είχε καθιερωθεί στο ‘φροντιστήριο’ αυτό να πρωταγωνιστεί ο γράφων με ‘τη βιομηχανία των ερωτήσεων’, που είχαν ως πηγές τη μαρξιστική βιβλιογραφία, η οποία στήριζε την Κομμουνιστική Κοινωνία. Από τότε θυμάμαι τις οργίλες αντιρρήσεις του δασκάλου που μου απαντούσε: ‘Ποιος σας είπε κύριε ότι ο κομμουνισμός θα καταργήσει το φθόνο, τη ζήλεια, τα ερωτικά πάθη, την κακότητα του ανθρώπου, το ατομικό συμφέρον;’ Έπρεπε να περάσουν έξι σχεδόν δεκαετίες για να αναγνωρίσω πόσο δίκαιο είχε ο δάσκαλος και μάλιστα τόσο πολύ ώστε να οδηγηθώ το 2010 στην έκδοση του έργου μου: ‘Η κομμουνιστική Ουτοπία’. Στο έργο μου αυτό αναπτύσσω τα όσα απέρριπτα τότε και μάλιστα με μεγάλο πάθος αλλά και μέγα λάθος. Ανεξάρτητα όμως από όλα αυτά εκείνες οι ιδεολογικές -κατά βάσιν- αντιπαλότητές μας, μας έφεραν πιο κοντά μαθητή και δάσκαλο και μας οδήγησαν σε μία αλληλοεκτίμηση, η οποία θα επιβεβαιωθεί μετά από μία δεκαπενταετία περίπου, όπως θα καταδειχθεί σε άλλο σημείο αυτής της μαρτυρικής κατάθεσης.