Αθανασία τοις Προμάχοις

Υπήρξε κάποτε μια εποχή στην οποία οι Έλληνες πίστευαν σε ανώτερα ιδανικά, πίστευαν σε ιδέες, το χρέος τους για την πατρίδα ήταν υπεράνω ακόμη και της ζωής τους. Τότε που η λέξεις Μακεδονία, Ήπειρος, Θράκη, Ιωνία, ήταν αυτές που κοίμιζαν τα παιδία σαν παραμύθια, αλλά και γέμιζαν τους ανθρώπους με μια περηφάνια, με μια νοσταλγία, αλλά κυρίως με τον πόθο της απελευθέρωσης.

Με την ενέργεια του αγώνα, με την δύναμη της θέλησης. Έτσι ζούσαν κάποτε οι Έλληνες. Έτσι έζησε τη σύντομη αλλά γεμάτη ζωή του ο Παύλος Μελάς. Σήμερα η κρυμμένη ψυχή του Ελληνισμού τιμά τον θάνατο του, και σκέψεις αρχίζουν να πλημμυρίζουν όλους εκείνους στους οποίους το όνομα του ανατριχιάζει έστω και παροδικά την καθημερινότητα τους.

Υπήρξε κάποτε μια εποχή στην οποία οι Έλληνες πίστευαν σε ανώτερα ιδανικά, πίστευαν σε ιδέες, το χρέος τους για την πατρίδα ήταν υπεράνω ακόμη και της ζωής τους. Τότε που η λέξεις Μακεδονία, Ήπειρος, Θράκη, Ιωνία, ήταν αυτές που κοίμιζαν τα παιδιά σαν παραμύθια, αλλά και γέμιζαν τους ανθρώπους με μια περηφάνια, με μια νοσταλγία, αλλά κυρίως με τον πόθο της απελευθέρωσης. Με την ενέργεια του αγώνα, με την δύναμη της θέλησης. Έτσι ζούσαν κάποτε οι Έλληνες. Έτσι έζησε τη σύντομη αλλά γεμάτη ζωή του ο Παύλος Μελάς. Σε λίγες ημέρες η κρυμμένη ψυχή του Ελληνισμού τιμά τον θάνατο του, και σκέψεις αρχίζουν να πλημμυρίζουν όλους εκείνους στους οποίους το όνομα του ανατριχιάζει έστω και παροδικά την καθημερινότητα τους.

Περηφάνεια που την ιστορία της πατρίδας μας δοξάζει ο Παύλος Μελάς, λύπη και περισυλλογή που σήμερα αυτή η πατρίδα είναι τόσο μικρή όχι μόνο για να τον τιμήσει, αλλά ακόμη και για να τον ανεχτεί. Και αυτό γιατί όλα όσα αντιπροσωπεύει ο καπετάν Μίκης Ζέζας είναι τα ακριβώς αντίθετα με αυτά που βασανίζουν σήμερα αυτό το κρατίδιο.
Η ζωή, ο αγώνας και ο ηρωικός θάνατος του Παύλου είναι γνωστά, αλλά μια συγκριτική μελέτη των γεγονότων θα μας οδηγήσει σε σημαντικά συμπεράσματα. Ο Μελάς ως γόνος μιας ευκατάστατης και επιφανούς αστικής οικογένειας θα ήταν πολύ εύκολο να ακολουθήσει το εμπόριο ή την διπλωματία, ή ακόμη-ακόμη και τα ανώτερα κρατικά αξιώματα. Η πατριωτική όμως παράδοση της οικογένειας του, και οι μεγάλοι αγώνες του πατέρα του (Κρητική επανάσταση, Μακεδονία) φλόγισαν τον μικρό Παύλο με την φωτιά της Μεγάλης Ιδέας. Αποφάσισε να γίνει αξιωματικός, μόνο και μόνο γιατί ήθελε να πολεμήσει για την λευτεριά της Μακεδονίας. Και αυτό έκανε, με το που ορκίζεται ανθυπολοχαγός φεύγει αντάρτης στα μακεδονικά βουνά. Ένας πραγματικός πολεμιστής, ένας αληθινός Έλληνας αξιωματικός, που σε αντίθεση με πολλούς σημερινούς δεν επεδίωξε τα πολιτικά ρουσφέτια, ούτε τα γραφεία των επιτελείων, ούτε την «απαλλαγή» της Αθήνας. Έγινε αξιωματικός για να πολεμήσει για την πατρίδα του, και όχι για να σχολάει στις δύο το μεσημέρι.

Στον Μακεδονικό αγώνα όμως, αν και ο Μελάς έγινε το μυθικό του σύμβολο, ολόκληρος ο Ελληνισμός είχε ορμητήριες δυνάμεις που τον οδηγούσαν στα ιστορικά του πεπρωμένα, σε αντίθεση με την εποχή μας στην οποία οι γραικύλοι κατατρώνε τη σάρκα της Ελλάδας.Εθνικοί ευεργέτες, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου, χρηματοδοτούσαν τον ένοπλο αγώνα, ναυπηγούσαν πολεμικά και εμπορικά πλοία τα οποία έθεταν στην υπηρεσία της πατρίδας, χτίζαν εκκλησιές και σχολειά στη σκλαβωμένη Μακεδονία μας. Ήταν κυριολεκτικά η αναπνοή του ελληνικού έθνους, και αντί αυτών σήμερα μας λυμαίνονται οι καπιταλιστές εκδότες και καναλάρχες, οι εργολάβοι δημοσίων έργων, τα καρτέλ και όλοι αυτοί που τρέφονται από το αίμα του ελληνικού λαού.

Έλληνες δάσκαλοι και Ελληνίδες δασκάλες, φωτισμένοι οδηγοί της νέας γενιάς, αυτοί κράτησαν την ελληνικότητα της Μακεδονίας στα σκοτεινά χρόνια της σκλαβιάς. Αυτοί μιλούσαν στα ελληνοπούλα για τον Αχιλλέα και τον Μεγαλέξανδρο, για τον Κολοκοτρώνη και τον Αθανάσιο Διάκο. Για τον Χριστό και την Ελλάδα. Οι Έλληνες και Ελληνίδες δημοδιδάσκαλοι έσωσαν την ελληνική γλώσσα στα μακεδονικά χώματα Χωρίς αμφιβολία, χωρίς αυτούς θα είχε εξαφανιστεί η ελληνική συνείδηση από τους Μακεδόνες, γι’ αυτό και εκατοντάδες δάσκαλοι και δασκάλες βρήκαν μαρτυρικό θάνατο από τους Τούρκους δυνάστες και από τους Βούλγαρους κομιτατζήδες. Και αντί αυτών σήμερα κυριαρχούν στην ελληνική παιδεία, οι τουρκολάγνοι, οι μισθωμένοι ανθέλληνες, τα απολιθώματα του μαρξισμού, που είτε από αρρωστημένη φύση είτε από έμμισθο συμφέρον, προσπαθούν να εξαφανίσουν τόσο την ελληνική εκπαίδευση, όσο και την εθνική συνείδηση των Ελλήνων μαθητών. Ιερείς και μητροπολίτες φωτισμένοι ποιμένες, φανατισμένοι με τα ιδανικά της Ελλάδας κα του Χριστού, που κράτησαν το σκλαβωμένο Γένος όρθιο, που το γέμισαν με πίστη και ελπίδα. Αυτοί που έδιναν κουράγιο στον Έλληνα ραγιά, αυτοί που μόλις βγάζαν το πετραχήλι έπιαναν το ντουφέκι.

Χιλιάδες εκτελέστηκαν και μαρτύρησαν για την πατρίδα και τον Χριστό, και αντί αυτών σήμερα κάποιοι προσπαθούν να μετατρέψουν το Σώμα του Χριστού σε ανώνυμη εταιρία, και σε πολυπολιτισμικό καφενείο. Πνευματικός κόσμος και διανοούμενοι, φωτιστές και οδηγοί του Έθνους, Παλαμάς, Γιαννόπουλος, Δραγούμης, Σουρής, Ξενόπουλος, Δροσίνης, και αντί αυτών σήμερα μια εκφυλισμένη ψευτοδιανόηση, που για το μόνο το οποίο έχει να μιλήσει είναι η ισότητα των κίναιδων, το κάψιμο της ελληνικής σημαίας, και η «μακεδονική μειονότητα».
Η Ελλάδα του τότε ήταν νομοτελειακό αποτέλεσμα πως θα εφορμούσε για την απελευθέρωση της Μακεδονίας. Ένα έθνος ενωμένο, με ηγέτες, με προσωπικότητες, με αξιωματικούς, με πνευματικό κόσμο, με κλήρο και λαό, με ιδεώδη και υψηλά ιδανικά. Αυτοί έγραψαν το έπος του Μακεδονικού αγώνα. Και αντί αυτών σήμερα γράφεται η ντροπή της «σύνθετης ονομασίας».

από το βιβλίο του Ευάγγελου Χ. Χανιώτη «Ανάμεσα σε δύο Κόσμους»

Αθανασία τοις Προμάχοις

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Κύλιση προς τα επάνω