«Η αιχμή της Ελευθερίας» το νέο βιβλίο του Άγγελου Δημητρίου

Το νέο βιβλίο του Άγγελου Δημητρίου «Η αιχμή της Ελευθερίας» (που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λόγχη), συνιστά μια σειρά δοκιμίων για ιδέες και πρόσωπα, με άξονα την παραδοσιακότητα και την συλλογική αυτοσυνειδησία. Ξεκινώντας από επικαιρικές αφορμές πραγματοποιείται μια κατάδυση σε παρελθοντικές αξίες, μα και σκιαγραφούνται προτάσεις για το σήμερα. Όπως αναφέρεται στον πρόλογο “Τέτοιας απόχρωσης ψηφίδες, συνθέτουν το βιβλίο αυτό, γερά κολλημένες στο σώμα της Παράδοσης για να γλιτώσουν από τις ταλαντώσεις της εποχής, του χρόνου, της φθοράς, του εφήμερου. Παραστάσεις και πρόσωπα, ιδέες και σκέψεις, κάποτε αποσπασματικά, κάποτε λειψά, άλλες φορές με μόνο το συναίσθημα να κυριαρχεί, τοποθετούν ερωτήματα, ξεκινούν διάλογο, επιχειρούν τον προβληματισμό. Είναι μόνο βαθύχρωμες ψηφίδες. Οπωσδήποτε δεν διατείνονται ότι κατέχουν «απόλυτες αλήθειες», αλλά γυροφέρνουν σίγουρα τον πυρήνα της αλήθειας, όπως η μέλισσα στο σώμα του λουλουδιού”.

Ώστε λοιπόν, ο αυθεντικός πατριώτης παριστάνεται σαν καλλιτέχνης που «δεν μπορεί να εκφράσει το ηθικό ιδεώδες της εποχής του παρά μόνο αν αγγίξει όλες τις πυορροούσες πληγές της, αν πληγωθεί και υποφέρει ο ίδιος» (Αντρέι Ταρκόφσκι).

Η αίσθηση της πατρίδας, ξεκινά, πιστοποιείται με το οικείο βλέμμα, την οικεία μυρωδιά, με τις χωματένιες μας αισθήσεις. Ακουμπά πάνω στον λόγο, για να τον ξεπεράσει. Είναι το έμπεδο στερέωμα, το πατρικό χώμα και το χρώμα του δικού μας ουρανού. Έτσι, η αίσθηση της πατρίδας ξετυλίγεται σαν παραμύθι σε ολόκληρη την ζωή, την ρουφάμε και δεν την χορταίνουμε, την σκεφτόμαστε αλλά δεν την κατανοούμε ποτέ ολοκληρωτικά. Δεν περικλείεται. Δεν έχει πέρας και πλησμονή. Γι’ αυτό την ντύνουμε με τον Μύθο, την φέρνουμε στα ταπεινά μας μέτρα, την κάνουμε ίδια μ’ εμάς…«Της πατρίδας μου πάλι ομοιώθηκα»(Οδυσσέας Ελύτης).

Ο Μύθος σημαίνει και πληρώνει την ανημπόρια της ανθρώπινης έκφρασης « γιατί βαθιά κεκρυμμένες μέσα του βρίσκονται οι αρχέγονες ουσίες και οι ανεξιχνίαστοι συνδυασμοί ανεκδήλωτων ακόμη και μυστικών εννοιών.[…] Η υπέρβαση της ιστορίας μέσω του μύθου αποδεικνύει ότι ο άνθρωπος έχει την ιδιότητα να καθιστά αληθινές και να ανανεώνει τις μυστηριακές πηγές ενεργείας του» (Κυριάκος Χαραλαμπίδης).

Ενώ ο κόσμος πάλλεται και σπαράσσεται, ενώ περιπλέκεται σε επώδυνες και θανατερές διακλαδώσεις, μέσα στην εποχή που δόξασε την φιλοσοφία του θανάτου του Θεού και επικύρωσε άρα και τον συνεπαγόμενο θάνατο του ανθρώπου, η Παράδοση είναι στέρεα και ζεστή σαν το πατρικό χώμα, είναι η μυθική πατρίδα, αποτελεί τον αμετακίνητο οικείο μας τόπο, στον οποίο γυρίζουμε για να αναπαυτούμε. «Μέσα σε έναν κόσμο που τρέχει ασταμάτητα σαν το ποτάμι είναι μεγάλο πράγμα να κολλάς στον βράχο, να κρατιέσαι σταθερά κάπου – μόνο τότε βλέπεις γύρω σου σωστά […] Παραδώσου στην Παράδοση, όπως παραδίνεται ο νεκρός για να τον πλύνουν. Και τότε θα δεις πώς θ’ ανοίξει ο δρόμος μπροστά σου και θα καταλάβεις ότι ζεις»(Ζήσιμος Λορεντζάτος).”